Ένας κύβος ζάχαρης
ΣΥΝΟΨΗ
Η νεότερη κόρη μιας μεγάλης ιρανικής οικογένειας ετοιμάζεται να παντρευτεί. Μια ημέρα πριν την τελετή, οι κοντινοί συγγενείς μαζεύονται στον περίβολο του θείου Εζατολάχ. Το τοπίο του περίβολου είναι τέλειο για μια τέτοια καλοκαιρινή συνάθροιση, με τους πλούσιους κήπους και τους λαβυρινθώδεις διαδρόμους. Όλοι περνούν καλά: οι γυναίκες μαγειρεύουν και κουτσομπολεύουν, τα ανίψια λένε ιστορίες φαντασμάτων, τα δώρα καταφτάνουν. Μέχρι, που ένας απλός κύβος ζάχαρης αλλάζει τα πάντα.
- Πρωτότυπος τίτλοςYe Habe Ghand (A Cube Of Sugar)
- Έτος παραγωγής2011
- ΕίδοςΚωμωδία, Δράμα, Οικογενειακή
- Χώρα παραγωγήςΙράν
- ΓλώσσαΠερσικά (Φαρσί)
- Διάρκεια109′
- ΣκηνοθεσίαReza Mirkarimi
- ΣενάριοMohammad Reza Gohari, Reza Mirkarimi
- ΗθοποιοίReza Kianian, Negar Javaherian, Farhad Aslani, Saeed Poursamimi, Parivash Nazarieh
- ΦωτογραφίαHamid Khozouie Abyane
- ΜουσικήMohammad Reza Aligholi
Η ταινία αυτή ήταν η επίσημη επιλογή του Ιράν για τη συμμετοχή στην κατηγορία καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας στα 85α Βραβεία Όσκαρ του 2013 και επιπλέον απέσπασε ένα βραβείο και μια διάκριση σε κινηματογραφικά φεστιβάλ.
Η προβολή θα γίνει με υπότιτλους στα ελληνικά των οποίων τη μετάφραση και επιμέλεια έχει κάνει ο Ali Karaji.
Η ταινία προβάλλεται σε συνεργασία με το Μορφωτικό Κέντρο της Πρεσβείας του Ιράν στην Ελλάδα (www.iranculture.gr).
Τα τελευταία χρόνια η κινηματογραφική παραγωγή στο Ιράν, γνωρίζει μια μεγάλη άνθηση, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά, καθώς ετησίως παράγονται περί τις 100-120 ταινίες όλων των ειδών. Στην κινηματογραφική αυτή έκρηξη συνετέλεσε και η μακραίωνη καλλιτεχνική παράδοση της χώρας στην ποίηση, τη λογοτεχνία, τη μουσική και τις εικαστικές τέχνες.
Αν και άγνωστος στη δύση μέχρι πρόσφατα, ο ιρανικός κινηματογράφος εξελίχθηκε σε μια ζωντανή και δημοφιλή καλλιτεχνική έκφραση, συγκροτώντας πλέον μια ισχυρή βιομηχανία. Πολλές από τις ταινίες του έχουν αποσπάσει σημαντικά βραβεία και μνείες σε διεθνή φεστιβάλ, προσελκύοντας τον θαυμασμό του παγκόσμιου κοινού.
Το ισλαμικό κίνημα αντίστασης που αναπτύχθηκε στο Ιράν στα τέλη του ’70, ενάντια στον δυτικόφιλο Ιρανό μονάρχη, δημιούργησε μία ενδιαφέρουσα πολιτισμικά κατάσταση όταν ήρθε στην εξουσία, δίνοντας έμφαση σε έναν κινηματογράφο με στοιχεία του τοπικού πολιτισμού, όπου η βία και οι αρνητικές εκδοχές της ζωής απουσίαζαν.
Το Ιρανικό σινεμά, με τα χρόνια, διαμόρφωσε κάποια χαρακτηριστικά, τα οποία σχετίζονταν με την ηλικία των θεατών στους οποίους κατ’ αρχάς απευθυνόταν, δηλαδή στα παιδιά (το Ιράν έχει τα μεγαλύτερα ποσοστά ανηλίκων στο συνολικό πληθυσμό): «εμμονή» στην αφήγηση απλών και κατανοητών ιστοριών, σκηνοθετική λιτότητα, ανθρωποκεντρισμός και έντονο το στοιχείο του συναισθήματος. Η θέση των παιδιών ως πρωταγωνιστών σ' αυτές τις ταινίες, αλλά και η παρουσία πολλών ερασιτεχνών ηθοποιών δημιούργησε ένα σινεμά από το οποίο απουσίαζε η αυτοπροβολή του ηθοποιού-σταρ και η επιτήδευση στην υποκριτική και τη σκηνοθεσία.
Αν και το κοινό σήμερα είναι περισσότερο εξοικειωμένο με διάσημους, διεθνούς εμβέλειας σκηνοθέτες όπως ο Αμπάς Κιαροστάμι και ο Ασγκάρ Φαραντί, υπάρχουν πολλοί ακόμα διακεκριμένοι Ιρανοί σκηνοθέτες που αξίζει κανείς να γνωρίσει τη δουλειά τους. Ανάμεσά τους οι Ρεζά Μιρκαριμί, Εμπραχίμ Χαταμικιά, Μασούντ Κιμιαεϊ, Μανί Χαγκιγκί, Μπαχράμ Ταβακολί, Πουραν Ντεραχσαντε και άλλοι.
Πηγή: www.cinemagazine.gr