Πισίνα ζωγραφικής
ΣΥΝΟΨΗ
H Maryam και o Reza προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο στη ζωή τους, αλλά συναντούν πολλά εμπόδια που οφείλονται στη νοητική υστέρηση και των δύο. Ο γιος τους Soheil γεννήθηκε χωρίς την ίδια ιδιαιτερότητα και αρχικά δεν συνειδητοποιεί πόσο διαφέρουν οι γονείς του από τους άλλους ενήλικες, μέχρι που αρχίζει να μεγαλώνει. Αυτό οδηγεί σε επιπλοκές όταν οι δάσκαλοί του ζητήσουν από τη μητέρα του να έρθει στο σχολείο για μια συνάντηση δασκάλων-γονέων, όπου ο Soheil φοβάται ότι οι γονείς του θα τον ντροπιάσουν. Έτσι, ο Soheil περνάει όλο και περισσότερο χρόνο με τον Amirali, το γιο του δασκάλου του, και τελικά μετακομίζει μαζί τους, αφότου ο πατέρας του χάσει τη δουλειά του.
- Πρωτότυπος τίτλοςHoze Naghashi (The Painting Pool)
- Έτος παραγωγής2013
- ΕίδοςΔράμα
- Χώρα παραγωγήςΙράν
- ΓλώσσαΠερσικά (Φαρσί)
- Διάρκεια93′
- ΣκηνοθεσίαMaziar Miri
- ΣενάριοHamed Mohammadi
- ΗθοποιοίShahab Hosseini, Negar Javaherian,Elham Korda, Fereshteh Sadre Orafaiy
- ΦωτογραφίαMohammad Aladpoush
- ΜουσικήSaeeid Ansari
Η ταινία απέσπασε τρία βραβεία και τρεις διακρίσεις σε κινηματογραφικά φεστιβάλ.
Η προβολή θα γίνει με υπότιτλους στα ελληνικά των οποίων τη μετάφραση και επιμέλεια έχει κάνει ο Ali Karaji.
Η ταινία προβάλλεται σε συνεργασία με το Μορφωτικό Κέντρο της Πρεσβείας του Ιράν στην Ελλάδα (www.iranculture.gr).
Τα τελευταία χρόνια η κινηματογραφική παραγωγή στο Ιράν, γνωρίζει μια μεγάλη άνθηση, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά, καθώς ετησίως παράγονται περί τις 100-120 ταινίες όλων των ειδών. Στην κινηματογραφική αυτή έκρηξη συνετέλεσε και η μακραίωνη καλλιτεχνική παράδοση της χώρας στην ποίηση, τη λογοτεχνία, τη μουσική και τις εικαστικές τέχνες.
Αν και άγνωστος στη δύση μέχρι πρόσφατα, ο ιρανικός κινηματογράφος εξελίχθηκε σε μια ζωντανή και δημοφιλή καλλιτεχνική έκφραση, συγκροτώντας πλέον μια ισχυρή βιομηχανία. Πολλές από τις ταινίες του έχουν αποσπάσει σημαντικά βραβεία και μνείες σε διεθνή φεστιβάλ, προσελκύοντας τον θαυμασμό του παγκόσμιου κοινού.
Το ισλαμικό κίνημα αντίστασης που αναπτύχθηκε στο Ιράν στα τέλη του ’70, ενάντια στον δυτικόφιλο Ιρανό μονάρχη, δημιούργησε μία ενδιαφέρουσα πολιτισμικά κατάσταση όταν ήρθε στην εξουσία, δίνοντας έμφαση σε έναν κινηματογράφο με στοιχεία του τοπικού πολιτισμού, όπου η βία και οι αρνητικές εκδοχές της ζωής απουσίαζαν.
Το Ιρανικό σινεμά, με τα χρόνια, διαμόρφωσε κάποια χαρακτηριστικά, τα οποία σχετίζονταν με την ηλικία των θεατών στους οποίους κατ’ αρχάς απευθυνόταν, δηλαδή στα παιδιά (το Ιράν έχει τα μεγαλύτερα ποσοστά ανηλίκων στο συνολικό πληθυσμό): «εμμονή» στην αφήγηση απλών και κατανοητών ιστοριών, σκηνοθετική λιτότητα, ανθρωποκεντρισμός και έντονο το στοιχείο του συναισθήματος. Η θέση των παιδιών ως πρωταγωνιστών σ' αυτές τις ταινίες, αλλά και η παρουσία πολλών ερασιτεχνών ηθοποιών δημιούργησε ένα σινεμά από το οποίο απουσίαζε η αυτοπροβολή του ηθοποιού-σταρ και η επιτήδευση στην υποκριτική και τη σκηνοθεσία.
Αν και το κοινό σήμερα είναι περισσότερο εξοικειωμένο με διάσημους, διεθνούς εμβέλειας σκηνοθέτες όπως ο Αμπάς Κιαροστάμι και ο Ασγκάρ Φαραντί, υπάρχουν πολλοί ακόμα διακεκριμένοι Ιρανοί σκηνοθέτες που αξίζει κανείς να γνωρίσει τη δουλειά τους. Ανάμεσά τους οι Ρεζά Μιρκαριμί, Εμπραχίμ Χαταμικιά, Μασούντ Κιμιαεϊ, Μανί Χαγκιγκί, Μπαχράμ Ταβακολί, Πουραν Ντεραχσαντε και άλλοι.
Πηγή: www.cinemagazine.gr
