Η ιστορία της Αντέλ Ουγκό

Η προβολή της ταινίας θα γίνει με υπότιτλους στα ελληνικά.

ΣΧΟΛΙΑ - ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Η "Η Ιστορία της Αντέλ Ουγκό" είναι μια δραματική ταινία του 1975, σκηνοθετημένη από τον François Truffaut και βασισμένη στην αληθινή ιστορία της Αντέλ Ουγκό, κόρης του διάσημου συγγραφέα Βίκτορα Ουγκό. Η ταινία ακολουθεί την Αντέλ, η οποία ζει σε μια συναισθηματική και ψυχική απομόνωση, καθώς καταδιώκει τον άνδρα που αγαπά, τον στρατιωτικό Αλμπέρ, ο οποίος την απορρίπτει και τη απαξιώνει συναισθηματικά.

Εστιάζει στην εμμονή της Αντέλ με τον Αλμπέρ, παρά τις αμέτρητες απογοητεύσεις και τη συναισθηματική της αποσταθεροποίηση. Η ερμηνεία της Isabelle Adjani, η οποία υποδύεται την Αντέλ, είναι εξαιρετική και αντανακλά τις εσωτερικές της συγκρούσεις και την ψυχική της κατάσταση. Η ταινία παρουσιάζει με έντονο και συναισθηματικό τρόπο τη συναισθηματική απογοήτευση και την καταστροφή που προκύπτει από την εμμονή και τον αδιέξοδο έρωτα.

Σχολιασμός της ταινίας από τον Παντελή Φραντζή για το CinemaNews.gr

Μία νεαρή γυναίκα, πορσελάνινης ομορφιάς και αριστοκρατικής εμφάνισης, διασχίζει τον ωκεανό από το Παρίσι μέχρι την καναδική επαρχία της Νέας Σκωτίας. Με ψεύτικη ταυτότητα και ευφάνταστες προφάσεις, βρίσκει κατάλυμα στο σπίτι ενός ζευγαριού και αναζητά έναν άνδρα, έναν γοητευτικό αξιωματικό. Έναν οικογενειακό φίλο στην αρχή, τον άνδρα της αδερφής της στη συνέχεια, τον αρραβωνιαστικό της αργότερα. Κρυμμένη πίσω από νοτισμένα παράθυρα και βιτρίνες καταστημάτων, πίσω από τις γωνίες και στα πλακόστρωτα στενά, τον παρακολουθεί και τολμά να τον συναντήσει. Η ταυτότητά της δεν αργεί να αποκαλυφθεί: η κόρη του διασημότερου άνδρα στον κόσμο, του εξόριστου Βίκτωρος Ουγκώ, πολιορκεί απεγνωσμένα έναν τυχοδιώκτη που κάποτε την ξεμυάλισε. Ο αξιωματικός όμως απορρίπτει κάθε πλησίασμά της. Αρνείται ότι υπήρξε ποτέ αρραβώνας, δεν δέχεται τα χρήματα που του προσφέρει για δόλωμα, δεν πείθεται από τους ισχυρισμούς της για δήθεν εγκυμοσύνη. Η Αντέλ -η ηρωίδα έχει πια εγκαταλείψει τα προσωπεία της- θα κάνει τα πάντα για να τον κερδίσει. Θα εκτεθεί, θα ζητήσει τη βοήθεια μάγων και απατεώνων και όταν αυτός πάρει μετάθεση, θα ξοδέψει και την τελευταία για να τον ακολουθήσει στα νησιά Μπαρμπάντος. Στην πυρωμένη γη θα παραδοθεί στην τρέλα.

Την αληθινή ιστορία της Αντέλ Ουγκώ αφηγείται ο Φρανσουά Τρυφώ, ακολουθώντας τα αμέτρητα κωδικοκοποιημένα απομνημονεύματά της και τα παθιασμένα γράμματά της, που ερμηνεύτηκαν έναν αιώνα μετά την καταγραφή τους. Το τρομερό παιδί του γαλλικού σινεμά, αυτός ο ρομαντικός οραματιστής της έβδομης τέχνης, προσπαθεί να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς του με την κατάδυση στη γυναικεία ψυχή- κάτι που συνέχισε να τον βασανίζει μέχρι και τον «Ανδρα που αγαπούσε τις γυναίκες». Πιάνεται, έτσι, από την αρχετυπική φυσιογνωμία της Αντέλ, αναδεικνύει το σπάνια φωτογενές προφίλ της νεαρότατης Ιζαμπέλ Ατζανί και γυρίζει μία ταινία εποχής. Οποία τόλμη, για ένα από τους πρωτεργάτες του προοδευτικού, ανεξάρτητου Νέου Κύματος.

Φυσικά, ο Τρυφώ δεν περιχαρακώνεται από τις προσταγές του κινηματογραφικού αυτού είδους. Στην «Ιστορία της Αντέλ» δεν θα αντικρίσει κανείς μεγαλειώδη στούντιο, μυριάδες κομπάρσων και την συνήθη, επιδεικτική περιφορά στοιχείων και σημείων της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου. Σε πρώτο πλάνο δεν βρίσκεται ο κόσμος της ηρωίδας, αλλά αυτή η ίδια. Έτσι το περιβάλλον της περιγράφεται με ολιγάρκεια και συνέπεια στο μέτρο του αναγκαίου. ΓιΑ αυτό και το επικό της ιστορίας υποσκιάζεται διακριτικά από το τραγικό της ανθρώπινης προσέγγισης. Και ο Τρυφώ δεν προδίδει το αρχικό του όραμα: το ανθρωποκεντρικό σινεμά. Οι επιρροές του σκηνοθέτη, βέβαια, παραμένουν και εδώ ευδιάκριτες, ακόμα και αν το είδος διαθέτει την ικανή πυγμή, για να εκτοπίσει κάθε προσωπική γραφή. Η «Αντέλ» γυρίζεται το 1975. Δεν προκαλεί, λοιπόν, μεγάλη εντύπωση, το γεγονός ότι η ταινία αυτή του Τρυφώ έχει θεωρηθεί από τις πλέον χιτσκοκικές: οι κρυμμένες ταυτότητες, οι ψυχολογικές παλινδρομήσεις, η αγωνία και η σταδιακή αποκάλυψη ζωτικών στοιχείων, όλα φωτίζουν την υπέροχη καλλιτεχνική γειτνίαση του Τρυφώ με τον βρετανό σκηνοθέτη που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης του, την δεκαετία εκείνη.

Περισσότερο από όλα όμως, η «Ιστορία της Αντέλ» είναι η λιτή και σιωπηρή παρατήρηση ενός μεγαλειώδους ερωτικού δράματος: της αυτοθυσίας μίας ανθρώπινης ψυχής. Η Αντέλ συνταράσσεται από την ανάγκη της για τον έρωτα. Τον έρωτα ενός συγκεκριμένου ανθρώπου. Ακόμα κι αν το αντικείμενο του πόθου της απέχει πολύ από την εικόνα που έχει σχηματίσει στο μυαλό της, η διεκδίκησή του γίνεται λόγος ύπαρξης και έτσι το υπερβαίνει. Όταν όλα τα μέσα αποδεικνύονται αδιέξοδα, η ίδια η ζωή της στερείται νοήματος. Εκεί αρχίζει και η βύθιση στην τρέλα. Η Αντέλ περιφέρεται ξεμαλλιασμένη και βρώμικη κάτω από τον καυτό ήλιο. Είναι πια γυμνή, στερείται τον μανδύα του κοινωνικού σεβασμού, της αξιοπρέπειας, της ανθρώπινης λογικής. Κι έτσι, αδυνατεί πια να αναγνωρίσει ακόμα και το ίδιο το πρόσωπο που έδωσε στη ζωή της ένα λόγο να αποτολμήσει την υπέρβαση. Και της τον στέρησε σχεδόν την ίδια στιγμή.

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ - ΧΟΡΗΓΙΑ

Η ταινία προβάλλεται σε συνεργασία της Κινηματογραφικής Λέσχης Ρεθύμνου με το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδας.

ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Η ταινία απέσπασε 11 βραβεία και 5 υποψηφιότητες σε διάφορα φεστιβάλ κινηματογράφου και απονομές βραβείων. Μεταξύ άλλων, ήταν υποψήφια για το Βραβείο Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου (Ιζαμπέλ Ατζανί) το 1976. 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Ο Φρανσουά Τριφό (François Truffaut) γεννιέται στις 6 Φεβρουαρίου του 1932. Από νωρίς εκδηλώνει την αγάπη του για την 7η Τέχνη. Με τη βοήθεια του θεωρητικού του κινηματογράφου Αντρέ Μπαζέν, άρχισε να γράφει κριτικές στο θρυλικό περιοδικό, Cahiers du cinema. H θητεία του στο περιοδικό, του προσέφερε το πιο σημαντικό στοιχείο, την κινηματογραφοφιλία. Όχι τόσο ως ένας εκλεκτικός θεατής ή ένας ψυχρός κριτής, αλλά κυρίως ως ένας εραστής ενός κινηματογράφου χωρίς όρια και σύνορα.

Για τον Τριφό η κινηματογραφική αίθουσα είναι ο τόπος όπου τα προσωπικά φαντάσματα ενσαρκώνονται, όπου ασκείται μια παραμυθία για τις οδύνες και λύπες του βίου. Το ιδιαίτερο ύφος του Φρανσουά Τριφό δεν δυναστεύει την αφήγηση, δεν της επιβάλλεται, αλλά αντίθετα αφήνει χώρο για να κινηθούν και να αναπνεύσουν τα φιλμικά πρόσωπα.

Καθώς η αφήγηση παραμένει ένας ακρογωνιαίος λίθος της μυθοπλασίας, ο κινηματογραφικός φακός παρακολουθεί τα πρόσωπα με καθαρό βλέμμα, απαλλαγμένο από τις όποιες πολιτικές ή ψυχαναλυτικές παρεμβολές που ταλανίζουν το έργο άλλων σκηνοθετών της εποχής. Ο Φρανσουά Τριφό έφυγε από τη ζωή και πέρασε στην ιστορία στις 21 Οκτωβρίου του 1984. Υπήρξε ένας από τους βασικούς υπεύθυνους τόσο για τον τρόπο που βλέπουμε, όσο και για τον τρόπο που γράφουμε για το Σινεμά.

ΟΙ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΕΣ ΛΗΨΕΙΣ ΤΟΥ ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΤΡΙΦΟ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

• Ο «αιώνιος έφηβος» Φρανσουά Τρυφώ [Γιώργος Ρούσσος, TVXS.gr]
• Οπωσδήποτε Φρανσουά Τριφό την Κυριακή [Δημήτρης Μπούρας, Καθημερινή]