Όλη η τρελή αγάπη μου

Η προβολή της ταινίας θα γίνει με υπότιτλους στα ελληνικά.

ΣΧΟΛΙΑ - ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Κριτική της ταινίας από τον Camillo De Marco για το cineuropa.org

Στην ταινία «Όλη η τρελή αγάπη μου» (Tutto il mio folle amore ή αλλιώς Volare όπως έχει έχει γίνει επίσης γνωστή η ταινία), ο Γουίλι, ένας άφραγκος, αλκοολικός τραγουδιστής γάμων με το παρατσούκλι «Ντομένικο Μοντούνιο των Βαλκανίων», έκοψε κάθε επαφή με τον γιο του Βίνσεντ πριν καν αυτός γεννηθεί και εμφανίσει τα πρώτα σημάδια αυτισμού. Η μητέρα τού Βίνσεντ, Έλενα (Βαλέρια Γκολίνο, η οποία το 1988 εμφανίστηκε στην πιο διάσημη ταινία για τον αυτισμό, τον «Άνθρωπο της Βροχής» του Μπάρι Λέβινσον) τον μεγάλωσε, με όλες τις δυσκολίες που αυτό συνεπάγεται, σε ένα χρυσό κλουβί - ένα πολυτελές σπίτι στα περίχωρα της Τεργέστης που προσφέρει ακόμη και ιπποθεραπεία - με τη βοήθεια του συντρόφου της Μάριο, ενός πλούσιου εκδότη μυθιστορημάτων και ποίησης. Ο Γουίλι, εισβάλλει απροσμενα στο σπίτι της Έλενα, για να συναντήσει τον γιο του. Όταν όμως φεύγει, διαπιστώνει ότι ο Βίνσεντ έχει κρυφτεί στο φορτηγάκι του και μαζί ξεκινούν ένα ταξίδι προς την Κροατία. Ένα σωματικό και συναισθηματικό ταξίδι δεσμού πατέρα-γιου και ανακάλυψης των εαυτών τους. Ένα ταξίδι σε έρημα τοπία, συχνά χρωματισμένα από τον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας, εμπλουτισμένο με παράξενα και αστεία συμβάντα, τις πρώτες σεξουαλικές εμπειρίες και αλκοόλ. 

Ο σπουδαίος Κλαούντιο Σανταμαρία που υποδύεται τον Γουίλι, δημιουργεί ένα απόλυτα αρμονικό δίδυμο με τον αγγελόμορφο Τζούλιο Πράνο που υποδύεται τον Βίνσεντ, ο οποίος προσφέρει μια εξαιρετική ερμηνεία αποτελούμενη από ιδιόρρυθμες στιγμές και υπερβολές.

Σε σενάριο των Ουμπέρτο Κονταρέλο και Σάρα Μοσέτι, η ταινία είναι μια ελεύθερη διασκευή του μυθιστορήματος του Φούλβιο Έρβας «Se ti abbraccio non aver paura», της αυτοβιογραφικής ιστορίας ενός πατέρα που αφού ακολούθησε παραδοσιακές, πειραματικές και πνευματικές θεραπείες, πηγαίνει με τον αυτιστικό γιο του σε ένα ταξίδι με μοτοσικλέτα, διασχίζοντας την Αμερική και χάνονται στα δάση της Γουατεμάλας. 

Η ταινία θα μπορούσε εύκολα να κατηγορηθεί για την επιφανειακή απεικόνιση του αυτισμού. Αν και μια αρκετά έντονη σκηνή στην αρχή της ταινίας υπαινίσσεται τη δυσφορία που βιώνει η οικογένεια, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η εμπειρία των γονιών με παιδιά στο φάσμα του αυτισμού, καθώς και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην κοινωνία, δεν θίγονται ουσιαστικά. 

Όμως, ο σκηνοθέτης Γκαμπριέλε Σαλβατόρες φαίνεται να επιλέγει αντ’ αυτού να εστιάσει στη φωτεινή πλευρά αυτού του «διαφορετικού» εφήβου, μελετώντας τη σχέση ανάμεσα στην τρέλα και την αγνότητα, την αυθεντικότητα και τη δημιουργικότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι το τραγούδι «Vincent» του Don McLean που ακούγεται στην ταινία, είναι εμπνευσμένο από το συναισθηματικό μαρτύριο που βίωσε ο ζωγράφος Vincent Van Gogh με την ψυχική του ασθένεια και τη φτώχεια του.

Εν τέλει, η ταινία υμνεί τη χαρά της ζωής, χωρίς να φοβάται να συγκινήσει το κοινό, έστω και αν σε ορισμένες στιγμές βασίζεται σε κάποια κλισέ. Αυτό αναδεικνύεται και μέσα από το υψηλού επιπέδου οπτικό ύφος που οφείλεται κυρίως στη διεύθυνση φωτογραφίας του Ίταλο Πετριτσίονε.

[Camillo De Marco για το cineuropa.org]

Λίγα λόγια του σκηνοθέτη Gabriele Salvatores για την ταινία

Το ταξίδι, οι μουσικές, οι δρόμοι δίχως όνομα, δίνουν χώρο στα συναισθήματα και τις αισθήσεις για να απογειωθούν. Εν συντομία, αυτό που ονομάζουμε ροκ’ν’ρολ! Στον δρόμο ξανά, όπου μερικές φορές ίσως είναι απαραίτητο να επιστρέφουμε. Όπως ο «αυλητής του Χάμελιν» ή ο «τρελός» του Σαίξπηρ, ο 16χρονος ήρωας σέρνει πίσω του, σε απίθανες διαδρομές, τα τρία αγαπημένα πρόσωπα της ζωής του. Και τα αναγκάζει να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους, αλλά και με το μέγεθος της αγάπης τους. Κατά βάση κανείς άνθρωπος δεν είναι φυσιολογικός. Και ανακαλύπτουμε ότι μπορούμε να αγαπήσουμε ό,τι / όποιον / όποια είναι διαφορετικοί από εμάς. Υπό τον όρο ότι δε φοβόμαστε μια τέτοια συνθήκη διαφορετικότητας. 

[Gabriele Salvatores]

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ - ΧΟΡΗΓΙΑ

Ο Ιταλικός κινηματογράφος ταξιδεύει στην Ελλάδα

Το φεστιβάλ cinema.it_2025 είναι το 11ο Αφιέρωμα στον Ιταλικό Κινηματογράφο. Είναι μια πρόταση του Πολιτιστικού Συλλόγου AIAL που υλοποιείται με τη συνεργασία του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου Αθηνών. Πραγματοποιείται δε, στο πλαίσιο του Δικτύου Ελληνο-Ιταλικής Πολιτιστικής Συνεργασίας με την υποστήριξη της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας (ΟΚΛΕ) και παρουσιάζει φέτος μια σειρά από ταινίες αντιπροσωπευτικές της πιο πρόσφατης Ιταλικής παραγωγής.

ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Η ταινία απέσπασε 4 βραβεία και 8 υποψηφιότητες σε διάφορα φεστιβάλ κινηματογράφου.