"Σινέ Θησείον" και 4 ταινίες μικρού μήκους

• "Βόλτα" της Στέλλας Κυριακοπούλου, 2014, διάρκειας 15’
• "Dream Toy" του Χρήστου Χουλιάρα, 2015, διάρκειας 13’
• "Twist" του Μιχάλη Παπαντωνόπουλου, 2016, διάρκειας 15'
• "Το Εισιτήριο" του Χάρη Σταθόπουλου, 2017, διάρκειας 17’

• "Σινέ Θησείον" της Μαρίας Ντούζα, 2017, διάρκειας 52'

Βόλτα

της Στέλλας Κυριακοπούλου (2014 - 15’)

Η Μαρίσσα και η Νίνα ετοιμάζονται για έναν περίπατο στην πόλη. Παρακολουθούμε τη ρουτίνα τους, ένα πρωινό σαν όλα τα άλλα, μόνο που αυτό θα είναι το τελευταίο που η Νίνα θα περάσει με τη μαμά της.

Dream toy

του Χρήστου Χουλιάρα (2015 - 13’)

Κάτι υπάρχει κάτω από το κρεβάτι στο ακατάστατο παιδικό δωμάτιο. Τι περιμένει;

Twist

του Μιχάλη Παπαντωνόπουλου (2016 - 15’)

Το συμβούλιο των καθηγητών πρέπει να πάρει μια απόφαση. Η ώρα περνάει αλλά δεν είναι πια σίγουροι. Η Δάφνη περιμένει στον διάδρομο.

Το εισιτήριο

του Χάρη Σταθόπουλου (2017 - 17’)

Ακολουθούμε την πορεία ενός εισιτηρίου των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς καθώς αλλάζει χέρια. Κάθε άνθρωπος που το παίρνει κουβαλάει μια δική του ιστορία και ένα κοινωνικό πρόβλημα μαζί.

Σινέ Θησείον

της Μαρίας Ντούζα (2017 - 52')

Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ για τον θερινό κινηματογράφο «Θησείο», το οποίο αποτελεί μέρος της γαλλικής σειράς ντοκιμαντέρ «Μυθικοί Κινηματογράφοι» για το γαλλικό κανάλι CINE+.

Η σειρά, επιχειρεί μέσα από την παρουσίαση έξι ιστορικών κινηματογράφων απ’ όλο τον κόσμο (Τσεχία, ΗΠΑ, Χιλή, Ελλάδα, Ολλανδία, Κούβα) μια αναδρομή στο σινεμά αλλά και στην Ιστορία κάθε χώρας, έτσι όπως αυτή αντανακλάται μέσα στις ταινίες της. Η απρόσκοπτη θέα προς τον Παρθενώνα, η σπιτική βυσσινάδα και οι λιχουδιές του κυλικείου του σινεμά «Σινε Θησείο» έπεισαν τους συντάκτες του CNN, να το ανακηρύξουν το καλύτερο θερινό σινεμά του κόσμου.

H σκηνοθέτιδα Μαρία Ντούζα, με έξυπνο τρόπο κάνει μια ανάλαφρη ιστορική αναδρομή για τα όσα έχει αντέξει το συγκεκριμένο σινεμά. Κομβικά γεγονότα ήταν ο πόλεμος και η Δικτατορία που με τον ερχομό της,έφερε και την τηλεόραση. Οι κινηματογράφοι έκλειναν και γινόντουσαν πολυκατοικίες, ωστόσο το Σινέ Θησείο επιβίωσε.

Μια ιστορική αναδρομή καθόλου φλύαρη που δεν κουράζει τον θεατή, με το αυστηρό ύφος ή τις περιττές πληροφορίες όπως συμβαίνει σε άλλες ταινίες. Φυσικά σε αυτό βοηθά και η βαθιά χροιά της Καίτης Κωνσταντίνου με την ποιητική της αφήγηση αλλά και η συμμετοχή των δύο σκύλων στο ντοκιμαντέρ που συχνάζουν έξω από το σινεμά και ανά τακτά χρονικά διαστήματα ακούμε τις σκέψεις τους, κάτι που δίνει μια χιουμοριστική διάθεση στην ταινία.