Εδώ χωρίς εμένα
ΣΥΝΟΨΗ
Βασισμένη στο Γυάλινο Κόσμο του Τενεσί Ουίλιαμς, η ταινία αφηγείται λεπτομερώς την ιστορία της Γιάλντα, ενός ανάπηρου κοριτσιού που έχει μεγάλο ενδιαφέρον για τη συλλογή γυάλινων ζώων και κρατάει μυστική την έλξη της για τον Ρέζα, τον καλύτερο φίλο του αδελφού της. Ο αδελφός της Έχσαν, του οποίου η αφήγηση μας συνοδεύει στην ταινία, γράφει ποίηση και ονειρεύεται απεγνωσμένα τη φυγή του από το Ιράν.
Ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας και ξοδεύει τον ελεύθερο χρόνο του στοιχειώνοντας κινηματογράφους και βλέποντας παλιές ταινίες ξανά και ξανά. Η Φαριντέ από την άλλη μεριά κάνει δύο δουλειές για να βοηθήσει την οικογένειά της. Η Φαριντέ είναι το μόνο μέλος της οικογένειας που αλληλεπιδρά με τις βάναυσες συνθήκες του Ιράν και δέχεται πρόθυμα την πρόκληση. Η Φαριντέ είναι ίσως ο πιο αλλαγμένος χαρακτήρας από το αρχικό έργο του Ουίλιαμς.
- Πρωτότυπος τίτλοςInja Bedoone Man (Here Without Me)
- Έτος παραγωγής2011
- ΕίδοςΔράμα, Οικογενειακή
- Χώρα παραγωγήςΙράν
- ΓλώσσαΠερσικά (Φαρσί)
- Διάρκεια95′
- ΣκηνοθεσίαBahram Tavakoli
- ΣενάριοBahram Tavakoli (βασισμένο στο θεατρικό έργο "Γυάλινος Κόσμος" του Τενεσί Ουίλιαμς)
- ΗθοποιοίSaber Abar, Negar Javaherian, Fatemah Motamed-Aria, Parsa Pirouzfar
- ΦωτογραφίαHamid Khozouie Abyane
- ΜουσικήHamed Sabet
Η ταινία απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού για την ερμηνεία της Fatemah Motamed-Aria και άλλη μια υποψηφιότητα για τον σκηνοθέτη Bahram Tavakoli στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Μόντρεαλ του 2011.
Η προβολή θα γίνει με υπότιτλους στα ελληνικά των οποίων τη μετάφραση και επιμέλεια έχει κάνει ο Ali Karaji.
Η ταινία προβάλλεται σε συνεργασία με το Μορφωτικό Κέντρο της Πρεσβείας του Ιράν στην Ελλάδα (www.iranculture.gr).
Τα τελευταία χρόνια η κινηματογραφική παραγωγή στο Ιράν, γνωρίζει μια μεγάλη άνθηση, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά, καθώς ετησίως παράγονται περί τις 100-120 ταινίες όλων των ειδών. Στην κινηματογραφική αυτή έκρηξη συνετέλεσε και η μακραίωνη καλλιτεχνική παράδοση της χώρας στην ποίηση, τη λογοτεχνία, τη μουσική και τις εικαστικές τέχνες.
Αν και άγνωστος στη δύση μέχρι πρόσφατα, ο ιρανικός κινηματογράφος εξελίχθηκε σε μια ζωντανή και δημοφιλή καλλιτεχνική έκφραση, συγκροτώντας πλέον μια ισχυρή βιομηχανία. Πολλές από τις ταινίες του έχουν αποσπάσει σημαντικά βραβεία και μνείες σε διεθνή φεστιβάλ, προσελκύοντας τον θαυμασμό του παγκόσμιου κοινού.
Το ισλαμικό κίνημα αντίστασης που αναπτύχθηκε στο Ιράν στα τέλη του ’70, ενάντια στον δυτικόφιλο Ιρανό μονάρχη, δημιούργησε μία ενδιαφέρουσα πολιτισμικά κατάσταση όταν ήρθε στην εξουσία, δίνοντας έμφαση σε έναν κινηματογράφο με στοιχεία του τοπικού πολιτισμού, όπου η βία και οι αρνητικές εκδοχές της ζωής απουσίαζαν.
Το Ιρανικό σινεμά, με τα χρόνια, διαμόρφωσε κάποια χαρακτηριστικά, τα οποία σχετίζονταν με την ηλικία των θεατών στους οποίους κατ’ αρχάς απευθυνόταν, δηλαδή στα παιδιά (το Ιράν έχει τα μεγαλύτερα ποσοστά ανηλίκων στο συνολικό πληθυσμό): «εμμονή» στην αφήγηση απλών και κατανοητών ιστοριών, σκηνοθετική λιτότητα, ανθρωποκεντρισμός και έντονο το στοιχείο του συναισθήματος. Η θέση των παιδιών ως πρωταγωνιστών σ' αυτές τις ταινίες, αλλά και η παρουσία πολλών ερασιτεχνών ηθοποιών δημιούργησε ένα σινεμά από το οποίο απουσίαζε η αυτοπροβολή του ηθοποιού-σταρ και η επιτήδευση στην υποκριτική και τη σκηνοθεσία.
Αν και το κοινό σήμερα είναι περισσότερο εξοικειωμένο με διάσημους, διεθνούς εμβέλειας σκηνοθέτες όπως ο Αμπάς Κιαροστάμι και ο Ασγκάρ Φαραντί, υπάρχουν πολλοί ακόμα διακεκριμένοι Ιρανοί σκηνοθέτες που αξίζει κανείς να γνωρίσει τη δουλειά τους. Ανάμεσά τους οι Ρεζά Μιρκαριμί, Εμπραχίμ Χαταμικιά, Μασούντ Κιμιαεϊ, Μανί Χαγκιγκί, Μπαχράμ Ταβακολί, Πουραν Ντεραχσαντε και άλλοι.
Πηγή: www.cinemagazine.gr
