Ο Ιταλικός κινηματογράφος ταξιδεύει Online
Η Κινηματογραφική Λέσχη Ρεθύμνου (ΚΙΝ.ΛΕ.Ρ) συμμετέχει στην συνδιοργάνωση της εικονικής έκδοσης του 'VI αφιερώματος στον Ιταλικό Κινηματογράφο στην Ελλάδα, 2020' με τίτλο 'Ο Ιταλικός κινηματογράφος ταξιδεύει Online'.
Η Πρεσβεία της Ιταλίας στην Ελλάδα, το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών και το Πολιτιστικό Σωματείο AIAL σας καλούν στο σινεμά… στο σπίτι σας! Στο πλαίσιο του προγράμματος Tempo Forte Ιταλία-Ελλάδα 2020 και του Δικτύου Ελληνο-Ιταλικής Πολιτιστικής Συνεργασίας, καθώς και με την στήριξη της ΟΚΛΕ, ο ιταλικός κινηματογράφος ταξιδεύει online στην Ελλάδα.
Το αφιέρωμα ακολουθεί την παραδοσιακή μορφή, παρουσιάζοντας κάθε εβδομάδα μια διαφορετική ταινία, στην διάθεση του «θεατή» μόλις κάνει την εγγραφή που είναι έγκυρη για ολόκληρη την εκδήλωση. Κάθε ταινία, με το ακόλουθο ημερολόγιο, θα μείνει διαθέσιμη από κάθε Παρασκευή ως την επόμενη Πέμπτη. Μετά την εγγραφή, φτάνει να κάνετε το login όταν αποφασίζετε να «πάτε σινεμά» και θα απολαύσετε άνετα την ταινία! Μπορείτε να δείτε κάθε ταινία μόνο μια φορά (όπως στο σινεμά, το «εισιτήριο» είναι έγκυρο μόνο για μια «προβολή») για κάθε καταγεγραμμένο χρήστη. Εάν θέλετε να την ξαναδείτε, φτάνει να κάνετε μια δεύτερη εγγραφή χρησιμοποιώντας μια διαφορετική ηλεκτρονική διεύθυνση.
Τα βήματα που θα πρέπει να ακολουθήσετε μετά την εγγραφή για να δείτε την ταινία, φαίνονται εδώ.
Λόγω εθνικού περιορισμού των δικαιωμάτων θεάματος, η χρήση της πλατφόρμας δεν επιτρέπεται εκτός Ελλάδας μέσω φίλτρου γεωγραφικής τοποθεσίας.
Οι πέντε ταινίες, σε πρωτότυπη γλώσσα με ελληνικούς υπότιτλους, που αποτελούν το αφιέρωμα, διανεμημένες στην Ελλάδα από την StraDa Films, επιλέχτηκαν από τις πιο πρόσφατες παραγωγές του ιταλικού σινεμά, εισέπραξαν την πλήρη αναγνώριση κριτικής και κοινού, και επιβραβεύτηκαν σε διεθνές επίπεδο.
Το αφιέρωμα θα διαρκέσει από 22 Μαΐου έως 25 Ιουνίου 2020 και περιλαμβάνει τις ακόλουθες ταινίες:
22.5-28.5 : Η τρελή χαρά (La Pazza Gioia), του Paolo Virzì (2016)
29.5-04.6 : Τρυφερότητα (La Tenerezza), του Gianni Amelio (2017)
05.6-11.6 : Η συνάντηση (The Place), του Paolo Genovese (2017)
12.6-18.6 : Το ανθρώπινο κεφάλαιο (Il Capitale Umano), του Paolo Virzì (2014)
19.6-25.6 : Είμαι ο έρωτας (Io Sono L'Amore), του Luca Guadagnino (2009)
Δείτε τις ταινίες και άλλες πληροφορίες, εδώ: https://iicateneonline.gr
Αν χρειάζεστε υποστήριξη στείλτε mail στο support@iicateneonline.gr
Προβολή ταινίας από 22 Μαΐου έως 28 Μαΐου 2020
Η Τρελή Χαρά - La Pazza Gioia (2016) του Paolo Virzì, 120'
Σκηνοθεσία: Paolo Virzì
Σενάριο: Paolo Virzì
Πρωταγωνιστούν: Valeria Bruni Tedeschi, Micaela Ramazzotti
Σύνοψη της ταινίας
Θεαματικές περιπέτειες δυο απίθανων ασθενών σε θεραπεία ανάρρωσης σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα. Η πρωταγωνίστρια, Beatrice, πάσχει από ψύχωση και έχει χαρακτήρα και παρελθόν εξωφρενικά και απρόβλεπτα, τονισμένα από την παθολογία της. Η Donatella, συμπρωταγωνίστρια και πιστή συνοδοιπόρος στις ατυχίες που θα τους συμβούν, αντίθετα νοσηλεύεται για καταθλιπτικό σύνδρομο που επιδεινώθηκε από τις συγκρούσεις και τις απογοητεύσεις.
Καταφέρνοντας τυχαία να αποδράσουν, εμπλέκονται σε μια σειρά περιπετειών, πάντα καταδιωκόμενες από το προσωπικό του ιδρύματος που είναι υπεύθυνο για τη φυγή, τις φέρνει σ’ ένα εμπορικό κέντρο, όπου κλέβουν ένα αυτοκίνητο από ένα άνδρα που τις μετέφερε, σε μια μάντισσα η οποία αποκαλύπτει οδυνηρό παρασκήνιο αμφοτέρων, και στη μητέρα της Donatella για μια νυκτερινή νοσηλεία. Η βραδιά τους κλείνει στο Viareggio, στο μπαρ που δούλευε η Donatella την οποία, λόγω μιας διαμάχης την κρατούν εσώκλειστη, ενώ η Beatrice το ξανασκάει, στον πρώην άνδρα της απ’ τον οποίον καταφέρνει να κλέψει χρήματα και κοσμήματα. Η Donatella, φυγάς χάρη στην έμμεση βοήθεια της Beatrice, την προφταίνει στο σπίτι της μητέρας της, όπου γυρίζεται μια ταινία, και ανακατεμένες με τους κομπάρσους ξανά κλέβουν ένα αυτοκίνητο εποχής για να ψάξουν τους θετούς γονείς του γιου της Donatella, που δεν την γνωρίζει.
Για άλλη μια φορά περιπλανώνται, ξανα-βρίσκονται στο Viareggio να εκμυστηρεύονται τους καημούς τους, όπου η Beatrice ξανασυλλαμβάνεται, ενώ η Donatella το σκάει πάλι για να βρεθεί την επόμενη μέρα με τον γιο της και την ανάδοχη οικογένεια στην παραλία, καταφέρνοντας τελικά να έρθει σε επαφή μαζί του και ξαναμπαίνει στο ίδρυμα.
Κριτική για την ταινία
Μια εκδοχή πολύ ασυνήθιστη και εναλλακτική των φιλμ on the road. Αν και χρησιμοποιεί ύφος συχνά χαρούμενο, ειρωνικό και τρυφερό, δεν θέλει να χρυσώσει το χάπι, αλλά να διηγηθεί το δράμα και να μας μεταδώσει ελπίδα και κατανόηση.
Η παρορμητικότητα της Beatrice κρύβει τον πόνο και τον φόβο της μοναξιάς, καλύπτοντάς τους με την εξωστρέφειά της. Ο αντίποδας της είναι ο χαρακτήρας της Donatella, ευαίσθητος και χτισμένος επιμελώς γύρω από ένα προσωπικό δράμα.
Μεταξύ τους ωστόσο – πρέπει να ληφθεί υπ’ όψη ότι και οι δύο είναι φορείς ψυχιατρικών νοσημάτων – όλα είναι μια λογομαχία, ένα αλληλοβρίσιμο, μια εκμετάλλευση της μιας από την άλλη, μια ασυμφωνία χαρακτήρων που δεν συμβαδίζουν. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει και η πιθανότητα δυο τέτοιοι άνθρωποι να ταυτίζονται και να ταιριάζουν γιατί υποφέρουν για την ανώμαλη φύση τους, και πάνω απ’ όλα να καταλαβαίνονται ως γυναίκες, δεδομένου ότι πολλοί από τους μπελάδες που βιώνουν είναι στενά συνδεδεμένοι στο ανδρικό σύμπαν, το οποίο περιγράφεται με ύφος ρητά και αποκλειστικά αρνητικό.
Ο Virzì είναι ένας σκηνοθέτης που δεν παριστάνει τον διανοούμενο και που βρήκε ένα δικό του χώρο ανάμεσα στο σινεμά επίσημα δημιουργικό και στο λαϊκό, με το οποίο φλερτάρει χωρίς να πέφτει ποτέ στο “low mimetic”, εκείνη η θεατρική προσέγγιση που αφηγείται τον κοινό άντρα που περνάει από μια ασάφεια στην ηθική λύτρωση (που ο Frye θέτει σε αντίθεση με το “high mimetic” χαρακτηριστικό της τραγωδίας, όπου ο ήρωας από μια κατάσταση ανωτερότητας πέφτει στην αφάνεια). Την ατέλεια του κόσμου και της ανθρώπινης φύσης την διηγείται με απόλυτο πάθος γιατί εδώ τολμάει εκείνο που δεν μπορεί να του επιτρέπεται αλλού ως το τέλος, γιατί μόνο οι τρελοί ξεπερνούν κάποια όρια, ή μόνο όποιος ξεπερνά κάποια όρια.
Προβολή ταινίας από 29 Μαΐου έως 4 Ιουνίου 2020
Τρυφερότητα - La Tenerezza (2017) του Gianni Amelio, 100'
Σκηνοθεσία: Gianni Amelio
Σενάριο: Lorenzo Marone
Πρωταγωνιστούν: Renato Carpentieri, Elio Germano, Micaela Ramazzotti, Giovanna Mezzogiorno
Σύνοψη της ταινίας
Ο Lorenzo, ένας δύστροπος συνταξιούχος δικηγόρος αμφίβολης καριέρας, μόλις έπαθε ένα έμφραγμα αλλά αρνείται να μιλήσει με τα παιδιά του Elena και Saverio, με τα οποία δεν έχει καμία επαφή από τότε που πέθανε η γυναίκα του. Ο μοναδικός που έχει μια στοργική σχέση είναι ο Francesco, ο γιος της Elena. Όταν γυρίζει στο σπίτι ο Lorenzo, γνωρίζει την Michela, την καινούρια του γειτόνισσα, που μετακόμισε με τον σύζυγο Fabio και τα δύο της παιδιά στο διπλανό διαμέρισμα.
Ο Lorenzo δένεται συναισθηματικά με την Michela που αποδεικνύεται μια στοργική παρουσία στην μοναχική του ζωή, και ανακαλύπτει ότι ο Fabio, ένας νευρωτικός μηχανικός, δεν είναι ικανός να συνδεθεί με τα παιδιά, όπως αυτός που αγαπούσε πολύ τα παιδιά του όταν ήταν μικρά, μα με τα οποία ξέκοψε τελείως όταν μεγάλωσαν. Ένα βράδυ, γυρίζοντας σπίτι, ο Lorenzo ανακαλύπτει ότι ο Fabio έκανε μια σφαγή σκοτώνοντας τα παιδιά και αυτοκτονώντας. Η μόνη διασωθείσα είναι η Michela, που νοσηλεύεται ετοιμοθάνατη.
Προσποιούμενος τον πατέρα της, ο Lorenzo παραμένει κοντά της, γνωρίζει την Aurora, μητέρα του Fabio, ήδη από μικρός παρανοϊκός και ανίκανος να διαχειριστεί τις σχέσεις με τους άλλους, και επισκέπτεται την παλιά του ερωμένη Rossana, που η τελειωμένη πια σχέση τους οδήγησε στον θάνατο από στεναχώρια τη σύζυγο του Lorenzo.
Όταν πεθαίνει η Michela, o Lorenzo εξαφανίζεται απ’ τη γύρα αναστατώνοντας την κόρη του, η οποία πάντα ανησυχούσε γι’ αυτόν ελπίζοντας σε μια συμφιλίωση. Η οποία έρχεται όταν ο Lorenzo πηγαίνει στο δικαστήριο, πού παρίσταται στη δουλειά της μεταφράστριας κόρης του κατά την διάρκεια μιας δίκης.
Κριτική για την ταινία
Ένας Άραβας ποιητής λέει ότι η ευτυχία δεν είναι ένας προορισμός να φθάσεις αλλά ένα σπίτι να επιστρέφεις. Επιστρέφεις… όχι να πας!
Εμπνευσμένος από το μυθιστόρημα «Ο πειρασμός να είσαι ευτυχισμένος» και με την μουσική επένδυση του «Μια φορά θυμάμαι» του 1966, είναι μια ταινία δύστροπη όπως ο πρωταγωνιστής, που αφήνει να διακρίνεται δήθεν τυχαία κάποιο από τα προβλήματα που αναστατώνουν τους πρωταγωνιστές. Αλλά παράλληλα ξετρυπώνει την τρυφερότητα κρυμμένη στις ρυτίδες του κουρασμένου και κλειστού προσώπου ενός ανθρώπου που δηλώνει ότι δεν αγαπά κανέναν.
Μια ταινία που περπατά γύρω από τον πόνο διαγράφοντας όλο και πιο στενούς κύκλους που οδηγούν σε μια οδυνηρή κάθαρση, όλα παιγμένα στην εσωτερικότητα και στα συναισθήματα πίσω από τυχαία και ασήμαντα, ή ξαφνικά και δραματικά γεγονότα. Μια περίπλοκη διαδρομή που αντικατοπτρίζεται οπτικά στους μπερδεμένους λαβύρινθους πολύ σκοτεινούς ή πολύ εκτυφλωτικούς εσωτερικούς και εξωτερικούς της Νάπολης.
Ο σκηνοθέτης απομονώνει ένα ένα τους ήρωές του, με μια μηχανή λήψης σχεδόν αδέξια σε ένα κλίμα υπερέντασης καθώς και τεταμένης και συνεχούς προσοχής, οδηγώντας στην ανακάλυψη των χαρακτήρων μέσα από έναν διάλογο γεμάτο ηχώ σε μια φαινομενική κανονικότητα, με απόβλεπτες παρατηρήσεις και απρόσμενες αντιδράσεις που ανοίγουν ξαφνικές αναλαμπές στους κρυφούς δαίμονες, σε μια ανάγκη για αγάπη πιεσμένη από πολλές απιστίες και λάθη.
Θα είναι η Michela, αδέξια και ολισθαίνουσα, να δημιουργεί γύρω της μια ελπίδα ξεχασμένης τρυφερότητας, που θα απαιτήσει ένα ακραίο δράμα για να ολοκληρωθεί, όπως στην αρχαία τραγωδία, αλλά που στο τέλος θα γίνει.
Προβολή ταινίας από 5 Ιουνίου έως 11 Ιουνίου 2020
Η συνάντηση - The Place (2017) του Paolo Genovese, 100'
Σκηνοθεσία: Paolo Genovese
Σενάριο: Christopher Kubasik, Paolo Genovese
Πρωταγωνιστούν: Valerio Mastrandrea, Alba Rohrwacher, Rocco Papaleo, Marco Giallini, Vittoria Puccini, Silvio Muccino, Sabina Ferilli
Σύνοψη της ταινίας
Ένας μυστηριώδης άνδρας κάθεται πάντα στο ίδιο τραπέζι ενός μπαρ, και πάντα πρόθυμος σε μια σύμβαση για να ικανοποιήσει τις πιο ενδόμυχες επιθυμίες εννέα επισκεπτών. Αυτοί, σε αντάλλαγμα, πρέπει να εκτελέσουν μια αποστολή. Από τις αποστολές που τους αναθέτει ο άνδρας σύμφωνα με την ατζέντα του, καμία δεν είναι ακατόρθωτη, αλλά όλες του οι απαιτήσεις συνιστούν παραβίαση ηθικών αρχών λίγο πολύ θεμελιώδεις για τον αιτούντα.
Από τον αστυνομικό που θέλει να βρει τα κλοπιμαία μιας ληστείας, ζητά να σπάσει κάποιον στο ξύλο. Από την καλόγρια που θέλει απελπισμένα να ξαναβρεί την πίστη, ζητά να μείνει έγκυος. Από έναν πατέρα ζητά να σκοτώσει ένα κοριτσάκι για να σώσει τον σοβαρά άρρωστο γιο του. Από τον μηχανικό, σε αντάλλαγμα μιας ερωτικής νύχτας μ’ ένα φωτομοντέλο, ζητά να προστατέψει αυτό το κοριτσάκι. Μια ηλικιωμένη κυρία, σε αντάλλαγμα της γιατρειάς από Αλζχάιμερ του συζύγου της, πρέπει να διαπράξει μια σφαγή με βόμβα. Μια κοπέλα πρέπει να ληστέψει το ποσό των 100.000 € και 5 λεπτά για να γίνει όμορφη. Ένας τυφλός νεαρός, για να ξαναβρεί την όραση του, πρέπει να βιάσει μια γυναίκα. Μια νεαρή γυναίκα πρέπει να χωρίσει ένα ζευγάρι, αν θέλει να την ξανά ερωτευτεί ο άνδρας της. Ο νεαρός διακινητής, που παρουσιάζεται σχεδόν για να προκαλέσει, ζητά να σταματήσει να τον ψάχνει ο πατέρας του (ο αστυνομικός).
Σαν ένα συναρμολογούμενο παιχνίδι, οι ζωές όλων των πρωταγωνιστών περιπλέκονται, μερικές φορές βοηθώντας τους, άλλες για να συγκρουστούν. Αντισταθμίζεται τον μυστηριώδη και μοναχικό άνδρα η σερβιτόρα, που με την επιμονή της τον κάνει ανθρώπινο έτσι ώστε να αντιστρέψει τους ρόλους στο αίσιο τέλος προτείνοντας αυτή, με την σειρά της, ένα “συμβόλαιο”.
Κριτική για την ταινία
Κινηματογραφική προσαρμογή της αμερικάνικης τηλεοπτικής σειράς “The Booth at the End”, διατηρεί την θεατρική προσέγγιση του προηγούμενου “Τέλειοι ξένοι” (με το οποίο μοιράζεται πολλούς από τους ερμηνευτές), είτε για την αυστηρή τήρηση της ενότητας τόπου, είτε για την δράση που αποδίδεται αποκλειστικά με τις διηγήσεις των πρωταγωνιστών.
Ο κεντρικός χαρακτήρας χωρίς όνομα, ανάμεσα στον από μηχανή θεό και στον Μεφιστοφελή, ζαρωμένος και κουρασμένος, αντιμετωπίζεται με ένα ευρύ φάσμα επιθυμιών κατατιθέμενες στα πόδια του από απελπισμένους, πονεμένους, μαστιγωμένους από μια ζωή που δεν ανταποκρίνεται με τα όνειρά τους. Σε διάφορες μορφές, όλοι ανακαλύπτουν, εκτελώντας ή απορρίπτοντας “την σύμβαση”, άγνωστες ή κρυμμένες πτυχές της ζωής τους, και βγαίνουν (πάντα βασανιστικά) συχνά βελτιωμένοι, ικανοποιημένοι, αλλά καμιά φορά ηττημένοι.
Όπως ένας αμερόληπτος δικαστής αναγκασμένος να εφαρμόσει παρά την θέλησή του μια ποινή γραμμένη στο ανεξιχνίαστο βιβλίο “των Εγκλημάτων και των Τιμωριών”, θυμίζοντας συνεχώς την δυνατότητα της ρήξης του “συμβολαίου”, και δείχνοντας συχνά ελπιδοφόρος ότι ο “μετανοών”, ο οποίος του εξομολογείται τις ένοχες επιθυμίες του, παραιτείται από αυτές για να αποφύγει την “ποινή”.
Μια ταινία που απομακρύνεται από τα πιο τετριμμένα μονοπάτια του σύγχρονου κινηματογράφου, προτείνοντας ένα αφηγηματικό κλειδί ιδιότροπο και συναρπαστικό, στο φόντο μιας δονούμενης συμμετοχή της οδύνης του Ανθρώπου, ωστόσο πολύ μακριά από τον επικρατούντα καθωσπρεπισμό. Ένας ύμνος στο αυτεξούσιο, σε πείσμα της τρέχουσας μονομερούς επιβολής του politically correct, στη σύγκρουση μεταξύ της επίτευξης του εαυτού και της προσωπικής ηθικής, αλλά και της σκοτεινής πλευράς κρυμμένης σε καθέναν από μας.
Προβολή ταινίας από 12 Ιουνίου έως 18 Ιουνίου 2020
Το ανθρώπινο κεφάλαιο - Il Capitale Umano (2014) του Paolo Virzì, 110'
Σκηνοθεσία: Paolo Virzì
Σενάριο: Stephen Amidon
Πρωταγωνιστούν: Fabrizio Bentivoglio, Valeria Bruni Tedeschi, Valeria Golino, Fabrizio Gifuni
Σύνοψη της ταινίας
Ακολουθώντας την αφηγηματική δομή του θρίλερ, η ταινία αρχίζει με το “περιστατικό” (όχι φόνος, αλλά τροχαίο με εγκατάλειψη θύματος) και συνεχίζει με την τεχνική του flash back για να αναπληρώσει τους έξι μήνες που προηγούνται, σκιαγραφημένος σε τρεις ενότητες κάθε φορά με την διαφορετική άποψη τριών πρωταγωνιστών, και να ολοκληρωθεί με την τέταρτη ενότητα που επιστρέφει στη χρονική σειρά για να ακολουθήσει τις έρευνες και να φθάσει στην αποκάλυψη του “ενόχου”, με τις επακόλουθες συνέπειες στην ιστορία των χαρακτήρων.
Το ατύχημα τριγυρίζει αδιάκοπα για να διασταυρωθεί με την αφηγηματική εξέλιξη, ενώ η τρεις ενότητες, ακολουθώντας τον χαρακτήρα-κλειδί της καθεμιάς, αποκαλύπτουν τις εύθραυστες και βασανισμένες πλευρές των πρωταγωνιστών.
Στην πρώτη ενότητα, του Dino, μικρού κτηματομεσίτη με θέματα οικονομικής επιβίωσης και κοινωνικής σχέσης με την αστική τάξη με την οποία τυχαία συναναστρέφεται, και της δεύτερης συζύγου Roberta, ψυχολόγου που αντιμετωπίζει μια απρόσμενη εκτός χρόνου εγκυμοσύνη.
Στην δεύτερη ενότητα, της Carla, με μια κρίση ταυτότητας και συζυγικής, που προσπαθεί να ανακτήσει την αυτοεκτίμηση επιστρέφοντας στο περιβάλλον του καλλιτεχνικού θεάτρου απ’ όπου προέρχεται, και του συζύγου, ψυχρού χρηματιστή απασχολημένου με μια οικονομική κρίση που απειλεί να τον πετάξει στον δρόμο.
Στην τρίτη ενότητα, της Serena, και μέσα από αυτήν του Massimiliano και του Luca, παρασυρμένους στο κλασσικό ερωτικό τρίγωνο, στις συγκρούσεις των γονέων και… σε ένα τροχαίο ατύχημα.
Η τέταρτη ενότητα οδηγεί στην επίλυση της δραματικής έντασης μέσω ενός εκβιασμού, και στην αποκατάσταση των εύθραυστων ισορροπιών που δοκιμάστηκαν από το συμβάν.
Κριτική για την ταινία
Σας αγαπάμε, σας θέλουμε νικητές, σας θέλουμε ευτυχισμένους, ότι κάναμε ήταν για το καλό σας, είμαστε οι καλύτεροι γονείς, για σας τα παίξαμε όλα, μέχρι και το μέλλον σας…
Ένας Virzi τελείως διαφορετικός από τις άλλες παραγωγές του, με μια ταινία ωμή και πικρή, που διεκδίκησε εθνικά (7 Davide di Donatello) και διεθνή βραβεία, υποψήφιο για Όσκαρ.
Μια κοινωνία που έχει για θεό της το χρήμα, επιβραβεύοντας την κυνική σκληρότητα του νικητή χωρίς να δείχνει κανένα οίκτο για τον χαμένο. Που υπολογίζει με αλγόριθμο πόσο αξίζει ο θάνατός σου, το ύψος του ποσού του “ανθρώπινου κεφαλαίου”. Μια κοινωνική και ανθρώπινη τοιχογραφία εξιστορημένη με δύναμη και σκληρότητα, χωρίς να παραχωρεί ελαφρύνσεις σε κανέναν. Ο αναρριχώμενος μικρό-κτηματομεσίτης, διατεθειμένος σε οποιοδήποτε συμβιβασμό για να εξασφαλίσει μια θέση στον ήλιο στο στερέωμα της αξιοζήλευτης υψηλής κοινωνίας. Ακολουθώντας τους μεγαλοκαρχαρίες επενδυτές, που έχουν τεράστια κέρδη και ανάλογους κινδύνους. Αλλά ακόμη κι εδώ βρίσκουμε χαρακτήρες που κρυφά έχουν επίγνωση της απόγνωσης εκείνου που δεν έχει, πια, γυρισμό.
Μια αντίθεση γενεών μακριά από τα στερεότυπα, με τους γονείς, σύμβολο μιας Χώρας που πρόδωσε όλα τα ιδανικά στο όνομα του χρήματος, των οποίων οι πράξεις αναπόφευκτα καταλήγουν με καταστροφικές συνέπειες στα παιδιά. Και οι νέοι, θύματα αυτού του τυφλού χρόνου, που υποκύπτουν στις προσδοκίες των γονέων, ευάλωτοι από τον πλούτο και την έλλειψη ελπίδας. Έφηβοι μπερδεμένοι και τρωτοί, είτε επειδή είναι κακομαθημένοι, ή ανεπαρκείς, εξαναγκασμέ-νοι να αντιπαραβληθούν με τις ψεύτικες αξίες των ενηλίκων.
Στοιχηματίσατε για τον όλεθρο αυτής της Χώρας, και νικήσατε.
IMDB: https://www.imdb.com/title/tt2465578/
Προβολή ταινίας από 19 Ιουνίου έως 25 Ιουνίου 2020
Είμαι ο έρωτας - Io Sono L'Amore (2009) του Luca Guadagnino, 110'
Σκηνοθεσία: Luca Guadagnino
Σενάριο: Luca Guadagnino
Πρωταγωνιστούν: Tilda Swinton, Edoardo Gabriellini, Pippo Delbono, Flavio Parenti
Alba Rohrwacher
Σύνοψη της ταινίας
Η εύπορη οικογένεια Recchi της ενδοχώρας του Μιλάνου αποτελείται από τον Tancredi, ισχυρό στέλεχος της υψηλής αστικής βιομηχανικής τάξης της Λομβαρδίας, από την Emma, την “ξένη” και ψυχρή σύζυγο που επαγρυπνά στοργικά στην επισφαλή ευτυχία τους, και από τα παιδιά Edoardo, Elisabetta, Gianluca.
Με τις αστικές συνήθειες και τις κοινωνικές συμβάσεις, με τις ανέσεις και τις υποκρισίες, φθείρονται οι ιστορίες των διαφόρων μελών της οικογένειας, απασχολημένων με τις υποθέσεις της οικογενειακής επιχείρησης και με τους ρόλους που απαιτεί η θέση τους.
Παρόμοιος με τον πατέρα για την κυνικότητα και τον πραγματισμό, ο Gianluca διαφέρει από τα αδέλφια του, ευαίσθητα και ιδεαλιστές σαν την Emma.
Ο Edoardo, ο πρωτότοκος ευνοούμενος του παππού και της μαμάς, συγκληρονόμος με τον πατέρα στην διαχείριση της οικογενειακής επιχείρησης, απεναντίας δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του, ασχολούμενος με ένα εξοχικό εστιατόριο συνεταιρικά με τον Antonio, ένα νεαρό ταλαντούχο σεφ χαμηλού κοινωνικού υπόβαθρου.
Η πρώτη ρωγμή στον οικογενειακό καθωσπρεπισμό έρχεται από την Elisabetta, που ομολογεί στην μητέρα την ομοφυλοφιλία της μετά από την τυχαία ανακάλυψη μιας ένδειξης.
Αλλά την πραγματική χαριστική βολή σ’ αυτήν την συμβατική δομή της οικογένειας έρχεται από την Emma, η οποία βρίσκει παρηγοριά και έρωτα στην αγκαλιά του νεαρού μάγειρα, του αποκαλύπτει το παρελθόν της και πως ο Tancredi υπήρξε ο Πυγμαλίων της, αλλάζοντας της μέχρι και το όνομα.
Η ζωή της Emma, παίρνει μια αποφασιστική στροφή με το τραγικό τέλος του Edoardo, μετά την ανακάλυψη του της μοιχείας της μητέρας που τον αναστατώνει θεωρώντας τη ταυτόχρονα και προδοσία από τον φίλο.
Κριτική για την ταινία
Η τυπική κομψότητα μιας αστικής οικογένειας που παραπέμπει στη νοσηρή ατμόσφαιρα του Βισκόντι, πράγματι κρύβει εντάσεις και συμβιβασμούς, υποκρισίες και σκληρότητα που ταράζουν τους πρωταγωνιστές.
Αλλά “η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας” αναγκάζεται απ’ τον Guadagnino να υποκύψει, παρασυρμένη όχι μόνο από την αμείλικτη και ανατρεπτική μεταστροφή των ηθικών αξιών στην οικογενειακή επιχείρηση από την επικρατούσα παγκοσμιοποίηση, αλλά προπάντων από την έκρηξη ενός αρχαιότατου συναισθήματος “ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο”: το ερωτικό πάθος, που τα παρασύρει όλα, αμφισβητώντας τις αξίες που μέχρι τότε θεωρούνταν θεμελιώδεις για την ίδια την ζωή.
Για να τονισθεί αυτός ο σεισμός που συγκλονίζει την πρωταγωνίστρια, τί καλύτερο στην αφηγηματική διατύπωση από το να τον αντιπαραβάλλεις στο αποστειρωμένο και ανέκφραστο περιβάλλον, ενός υπερβολικού μανιερισμού που ταπεινώνει τα συναισθήματα και εγκλωβίζει τα πάθη, μιας αστικής τάξης λίγο επαρχιώτικης που ανάγει τις ρίζες της στην μεσαία βιομηχανία της Λομβαρδίας; και τί καλύτερο από το να τον αντιπαραβάλλεις ταυτόχρονα με το δράμα της μητέρας που αισθάνεται υπεύθυνη για τον θάνατο του γιού της, ακόμη και αν είναι τυχαίος;
Στην πραγματικότητα οι εραστές είναι βαθιά ξένοι και κρυφά άβολα σ’ αυτόν τον ανούσιο και τεχνητό κόσμο όπου συναντιούνται, ο ένας στην αρχή της ανάδειξής του, και η άλλη που λαχταράει ασυνείδητα να ξεφύγει για να ανακτήσει την εθνική ταυτότητα που θυσίασε στην κοινωνική κλιμάκωση, συνειδητοποιώντας το στο αναπόφευκτο ξέσπασμα δράματος που συνιστά την βασανιστική διάλυση της αφηγηματικής έντασης.
Τα στιλιστικά στοιχεία της λογοτεχνίας αναγνωρίζονται στην εξιστόρηση και στο θέμα, ενώ η ερωτική σκηνή σε ιαπωνικό στυλ και το καλλιγραφικό τέλος με την θολή σπηλιά αποδείχνουν στιλιστικά στοιχεία της κινηματογραφικής γλώσσας.
Ένα διδασκαλικό φιλμ, γεμάτο εικόνες, λεπτομέρειες, θεαματικές τοποθεσίες και εξωτερικές και εσωτερικές (η περίφημη βίλα Necchi, μια εικόνα ντεκό του ’30), κοντινά πλάνα, αισθήσεις, αναμνήσεις.
Το κινηματογραφικό αφιέρωμα διοργανώνεται από την Πρεσβεία της Ιταλίας στην Ελλάδα και το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό Σύλλογο Λέρου A.I.A.L. (Associazione Italiana Amici di Leros) με τη στήριξη της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας (ΟΚΛΕ) στο πλαίσιο του Δικτύου Ελληνο-Ιταλικής Πολιτιστικής Συνεργασίας και του Tempo Forte Ιταλία-Ελλάδα 2020.
Το Tempo Forte είναι μια πρωτοβουλία της Ιταλικής Πρεσβείας στην Αθήνα, μαζί με Ελληνικούς και Ιταλικούς οργανισμούς και φορείς προκειμένου να φέρει “περισσότερη Ιταλία στην Ελλάδα και περισσότερη Ελλάδα στην Ιταλία”.
