Γλυκιά Ζωή

Η προβολή της ταινίας θα γίνει με υπότιτλους στα ελληνικά.

ΣΧΟΛΙΑ - ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Ο Φελίνι απεικονίζει με εφιαλτικά σαγηνευτικό τρόπο το πώς η σύγχρονη ζωή έχει μετατραπεί σε ένα λαμπερό μα κούφιο θέαμα, με την ταινία του να δημιουργεί μέγα σκάνδαλο όταν προβλήθηκε, καθώς το Βατικανό την αποκήρυξε και βουλευτές ζήτησαν να απαγορευτεί. Γνώρισε όμως παγκόσμια επιτυχία (Όσκαρ κουστουμιών συνολικά από τέσσερις υποψηφιότητες) κι έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ποπ κουλτούρας, με τους όρους «ντόλτσε βίτα» και «παπαράτσι» να περνούν στο καθημερινό λεξιλόγιο. [Χρ.Μήτσης - Αθηνόραμα]
__________________________________________________________________________________

Τα εναρκτήρια πλάνα του Dolce Vita υπήρξαν μία από τις αφορμές, παρέα με την πρωταγωνίστρια Ανίτα Έκμπεργκ, που οδήγησαν την Καθολική Εκκλησία να περάσει την ταινία από κανονική Ιερά Εξέταση. Πρώτη και καλύτερη στην αμαρτωλή λίστα, φυσικά, η διάσημη σκηνή όπου η Ανίτα συναντά τον Μαρτσέλο στην κορυφή του Καθεδρικού, ντυμένη Καθολικός ιερέας, με φόντο την πλατεία του Αγίου Πέτρου. Εξίσου ανίερη θεωρήθηκε βέβαια και η  συνολική παρουσία της Έκμπεργκ, διάχυτη -σε πρώτο επίπεδο- από σεξουαλικότητα και ερωτισμό. [Cinedogs]
__________________________________________________________________________________

Ο Φελίνι βυθίζει τον Μαρτσέλο όλο και πιο βαθιά στον βάλτο που έχει επιλέξει για βασίλειο, παρουσιάζοντας τη λαμπερή κοσμική πασαρέλα σαν μια πνευματική και ηθική έρημο. Αρχηγός μιας αγέλης από βαρετά φαντάσματα, πλανεμένος ότι κινεί τα νήματα ενώ στην πραγματικότητα άγεται και φέρεται, ο Μαρτσέλο εγκλωβίζεται σε έναν φαύλο κύκλο ατελείωτης επανάληψης. Ξεμυαλισμένος από την ψευδαίσθηση ότι έχει αφεθεί στη Γλυκιά Ζωή, στην πραγματικότητα βιώνει έναν αργόσυρτο θάνατο. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, εξάλλου, όλες οι φιγούρες της ταινίας μοιάζουν με γελαστά κέρινα ομοιώματα, παντελώς αδιάφορα για ό,τι συμβαίνει γύρω τους, λες και έχουν ξεπηδήσει από τις σελίδες του Αλμπέρτο Μοράβια. [Cinedogs]
__________________________________________________________________________________

Σε διάφορες συνεντεύξεις, ο Φελίνι είπε ότι η αρχική έμπνευση της ταινίας ήταν το μοντέρνο γυναικείο 'φόρεμα σάκος' και τι μπορούσε να κρύψει το φόρεμα αυτό, από κάτω του. Ο Brunello Rondi, ο συν-σεναριογράφος και μακροχρόνιος συνεργάτης του Φελίνι, επιβεβαίωσε αυτή την άποψη εξηγώντας ότι «η μόδα του γυναικείου φορέματος σάκος διέθετε την αίσθηση πολυτελούς πεταλούδας γύρω από ένα σώμα που μπορεί να είναι εξωτερικά όμορφο αλλά όχι ηθικό∙ αυτό έκανε τον Φελίνι να πιστεύει ότι αυτά τα φορέματα έκαναν μια γυναίκα να φαίνεται εξωτερικά υπέροχη αλλά θα μπορούσε από μέσα να υπάρχει ένας σκελετός ανέχειας και μοναξιάς». [Wikipedia]
__________________________________________________________________________________

Το 'La Dolce Vita' σηματοδοτεί την πρώτη συνεργασία μεταξύ Φελίνι και Μαστρογιάννι. Στις 4 Νοεμβρίου 1977 σε μια συνέντευξη στο The Dick Cavett Show, ο Μαστρογιάννι θυμήθηκε την πρώτη τους συνάντηση. Σύμφωνα με τον Μαστρογιάννι, ο Φελίνι του είπε ότι ο παραγωγός ήθελε τον Πολ Νιούμαν για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά  ο Φελίνι θεωρούσε τον Νιούμαν πολύ όμορφο, ενώ ο Μαστρογιάννι ήταν "ένα κανονικό πρόσωπο". Ο Μαστρογιάννι, κάπως ενοχλημένος, ζήτησε να διαβάσει το σενάριο πριν να συμφωνήσει για τον ρόλο. [Wikipedia]
__________________________________________________________________________________

Τα γυρίσματα για τη σκηνή στη Φοντάνα ντι Τρέβι κράτησαν πάνω από μια εβδομάδα μέσα στο χειμώνα. Ο Φελίνι ισχυρίστηκε ότι η Ανίτα Έκμπεργκ στεκόταν στο κρύο νερό για ώρες χωρίς κανένα πρόβλημα, ενώ ο Μαστρογιάννι αντίθετα, δοκίμασε να φορέσει μια στολή κάτω από τα ρούχα του, χωρίς όμως κι αυτό  να έχει αποτέλεσμα. Μόνο όταν ο ηθοποιός «κατέβασε ένα μπουκάλι βότκα» και «τσαντίστηκε εντελώς», ο Φελίνι κατάφερε να γυρίσει τη σκηνή. [Wikipedia]
__________________________________________________________________________________

Ο Φελίνι γύρισε την ταινία το 1959 στη Via Veneto της Ρώμης, τον δρόμο με τα νυχτερινά κέντρα, τις καφετέριες και την παρέλαση της νύχτας. Ο ήρωάς του είναι ένας κουτσομπόλης αρθρογράφος, ο Μαρτσέλο, ο οποίος εξιστορεί τη «γλυκιά ζωή» των ξεθωριασμένων αριστοκρατών, των αστέρων του κινηματογράφου δεύτερης διαλογής, των ηλικιωμένων playboy και των γυναικών του εμπορίου. Τον ρόλο έπαιξε ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι και τώρα που έχει φύγει από τη ζωή, μπορούμε να δούμε ότι ήταν ο πιο αντιπροσωπευτικός του. Οι δύο Μαρτσέλο - χαρακτήρας και ηθοποιός - συνέρρευσαν σε έναν όμορφο, κουρασμένο, απελπισμένο άντρα, που ονειρεύεται κάποια μέρα να κάνει κάτι καλό, αλλά είναι παγιδευμένος σε μια ζωή με άδειες νύχτες και μοναχικά ξημερώματα. [Roger Ebert]
__________________________________________________________________________________

Η διάσημη εναρκτήρια σκηνή, όπου ένα άγαλμα του Χριστού μεταφέρεται πάνω από τη Ρώμη με ένα ελικόπτερο, συνδυάζεται με το κλείσιμο, όπου ένας ψαράς στην παραλία βρίσκει ένα θαλάσσιο τέρας στα δίχτυα του. Δύο σύμβολα του Χριστού: το άγαλμα «όμορφο» αλλά ψεύτικο, το ψάρι «άσχημο» αλλά αληθινό. Και στις δύο σκηνές υπάρχουν αποτυχίες επικοινωνίας. Το ελικόπτερο κάνει κύκλους καθώς ο Μαρτσέλο προσπαθεί να πάρει τα τηλέφωνα τριών καλλονών που κάνουν ηλιοθεραπεία. Στο τέλος, απέναντι από μια παραλία, βλέπει τη ντροπαλή κοπέλα που γνώρισε μια μέρα όταν πήγε στην εξοχή αναζητώντας γαλήνη για να γράψει το μυθιστόρημά του. Κάνει κινήσεις πληκτρολόγησης για να του το υπενθυμίσει, αλλά εκείνος δεν το θυμάται, σηκώνει τους ώμους και γυρίζει την πλάτη. [Roger Ebert]
__________________________________________________________________________________

Η ταινία είναι φτιαγμένη με αστείρευτη ενέργεια. Ο Φελίνι βρισκόταν εδώ στο διαχωριστικό σημείο μεταξύ του νεορεαλισμού των προηγούμενων ταινιών του (όπως το «La Strada») και των καρναβαλικών εικαστικών των εξωφρενικών μεταγενέστερων ταινιών του («Ιουλιέτα των Πνευμάτων», «Amarcord»). Το αυτοβιογραφικό του «8 1/2», που φτιάχτηκε τρία χρόνια μετά το «La Dolce Vita», είναι ένα συνοδευτικό κομμάτι, αλλά πιο γνωστό: Εκεί ο ήρωας είναι ήδη σκηνοθέτης, αλλά εδώ είναι ένας νεαρός εκκολαπτόμενος δημοσιογράφος. [Roger Ebert]
__________________________________________________________________________________

Η μουσική του Νίνο Ρότα είναι ένα τέλειος συνδυασμός με την εικόνα. Είναι άλλοτε απλά λειτουργική, άλλοτε τζαζ, άλλοτε ροκ∙ από κάτω κρύβεται η 'ασέβεια' της τούμπας και του ακορντεόν και ίχνη ποπ τραγουδιών («Stormy Weather» ή ακόμα και «Jingle Bells»). Οι χαρακτήρες της ταινίας είναι πάντα σε κίνηση και ο Ρότα τους δίνει μουσική για τις πομπές και τις παρελάσεις τους. [Roger Ebert]

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ - ΧΟΡΗΓΙΑ

Ο Ιταλικός κινηματογράφος ταξιδεύει στην Ελλάδα

Η ταινία είναι μια πρόταση του Πολιτιστικού Συλλόγου AIAL που υλοποιείται με τη συνεργασία του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου Αθηνών. Πραγματοποιείται δε, στο πλαίσιο του Δικτύου Ελληνο-Ιταλικής Πολιτιστικής Συνεργασίας με την υποστήριξη της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας (ΟΚΛΕ) και παρουσιάζεται ως φόρος τιμής στον Marcello Mastroianni για τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του.

ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Η ταινία κέρδισε 11 βραβεία και 12 υποψηφιότητες σε διάφορα φεστιβάλ κινηματογράφου. Μεταξύ άλλων, βραβεύτηκε με τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών το 1960 και ήταν υποψήφια για τέσσερα βραβεία Όσκαρ το 1962 στις κατηγορίες Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου, Καλύτερης Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης (ασπρόμαυρη) και Καλύτερος Σχεδιασμός Κοστουμιών (ασπρόμαυρη). Κέρδισε ο Piero Gherardi το Όσκαρ Καλύτερου Σχεδιασμού Κοστουμιών. Επιπλέον, το 1962 η μουσική του Nino Rota ήταν υποψήφια για το βραβείο Grammy καλύτερης μουσικής επένδυσης σε κινηματογραφική ταινία.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Ο Φεντερίκο Φελίνι (Federico Fellini), ήταν Ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου του 1920 στο Ρίμινι. Όταν έγινε 12 ετών, το έσκασε από το σπίτι του για να ακολουθήσει ένα τσίρκο. Ένα στοιχείο που μαζί με πολλά άλλα, εξηγεί την αγάπη του για τους κλόουν που εμφανίζονται σε όλα τα έργα του. 

Στα 17 του εγκατέλειψε την ηρεμία της επαρχιακής λουτρόπολης, στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε, για να πάει στη Ρώμη. Εκεί έζησε αρχικά σαν σκιτσογράφος και στη συνέχεια γράφοντας παρλάτες και σκετς για κομφερανσιέ και άλλους καλλιτέχνες του music hall. Το 1943, σε ηλικία 23 ετών, παντρεύτηκε την ηθοποιό Τζουλιέτα Μαζίνα, πλάι στην οποία έζησε 50 χρόνια, μέχρι το θάνατο του. Το 1946 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Ρομπέρτο Ροσελίνι. Το 1954 κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας και το 1960 τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Το 1956, το 1961 και το 1974 κέρδισε το βραβείο της Ένωσης Κριτικών της Νέας Υόρκης. Πήρε τέσσερις φορές, το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας: το 1956 για το Λα Στράντα, το 1957 για το Οι νύχτες της Καμπίρια, το 1963 για το 8 ½ και το 1974 για το Θυμάμαι και προτάθηκε τέσσερις φορές για Όσκαρ Σκηνοθεσίας για τις ταινίες: Γλυκιά ζωή το 1961, 8 ½ το 1963, Σατυρικόν το 1970 και Θυμάμαι το 1975. Το 1993 η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου του απένειμε Τιμητικό Όσκαρ για το σύνολο του έργου του. Πέθανε στη Ρώμη στις 31 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς. Αυτοπροσδιοριζόταν ως αριστερός.

Φιλμογραφία ως σκηνοθέτης:

• La voce della luna - Η φωνή του φεγγαριού (1990)
• Intervista - Η Συνέντευξη (1987)
• Ginger e Fred - Τζίντζερ και Φρεντ (1986)
• E la Nave Va - Και το Πλοίο Φεύγει - ΑΚΑ : And the Ship Sails On (1983)
• La Citta delle Donne - Η Πόλη των Γυναικών (1980)
• Prova d`orchestra - Πρόβα Ορχήστρας (1978)
• Il Casanova di Federico Fellini - Καζανόβα (1976)
• Amarcord - Θυμάμαι / Αμαρκόρντ(1973)
• Roma - Ρόμα (1972)
• Satyricon - Σατυρικόν (1969)
• Histoires extraordinaires - Στον ίλιγγο της ακολασίας / Ιστορίες μυστηρίου (1968)
• Giulietta degli spiriti - Η Ιουλιέτα των πνευμάτων (1965)
• 8 1/2 (1963)
• Boccaccio '70 - Βοκάκιος '70 (1962)
• La Dolce Vita - Γλυκιά Ζωή (1960)
• Le Notti di Cabiria - Οι νύχτες της Καμπίρια (1957)
• Il Bidone - Σκιές του υποκόσμου (1955)
• La Strada - Λα Στράντα (1954)
• I Vitelloni - Οι Βιτελόνι (1953)
• Lo sceicco bianco - Ο λευκός σεΐχης (1952)

• Luci del varietà - Φώτα του Βαριετέ (1950)