Αφιέρωμα στον σύγχρονο αφρικανικό κινηματογράφο
Η Κινηματογραφική Λέσχη Ρεθύμνου αφιερώνει τον Δεκέμβριο του 2023, στον σύγχρονο αφρικανικό κινηματογράφο με τρεις ταινίες, από το Σουδάν, την Κένυα και το Μαρόκο, αντίστοιχα. Οι προβολές των ταινιών θα έχουν ελληνικούς υπότιτλους και πραγματοποιούνται σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος.
ΚΥΡΙΑΚΗ 3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2023, ΣΤΙΣ 20:00
Είκοσι χρονών πεθαίνεις - You will die at twenty (2019) από το ΣΟΥΔΑΝ
Σκηνοθεσία: Amjad Abu Alala
Στη βάφτιση του Μοζαμίλ, ένας υπηρέτης του σεΐχη λιποθυμά την πιο κρίσιμη στιγμή, και ο οιωνός γεννά αυτόματα μια οδυνηρή προφητεία: το παιδί δεν θα ζήσει άλλη μέρα μετά τα είκοσί του χρόνια.
Φέροντας το βάρος της κατάρας, ο πατέρας του παιδιού αυτοεξορίζεται, ενώ ο Μοζαμίλ μεγαλώνει στη σκιά μιας αναπόδραστης μοίρας. Άλμα στον χρόνο, και ο Μοζαμίλ, που έχει εντρυφήσει στο Κοράνι, κοντεύει τα είκοσι. Ο ίδιος αντιμετωπίζει με στωικότητα το ριζικό του, ώσπου η συνάντηση με έναν νεοφερμένο στην κοινότητα τού γεννά αμφιβολίες.
Ένα υπαινικτικό σχόλιο για τα ασφυκτικά δεσμά της παράδοσης, το οποίο συναρθρώνει μύθο και πραγματικότητα, αμφισβητώντας νομοτέλειες και απόλυτες αλήθειες.
ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2023, ΣΤΙΣ 20:00
Η Κένα και η Ζίκι έχουν μάθει από καιρό ότι «τα καλά κορίτσια της Κένυας, γίνονται καλές σύζυγοι της Κένυας» αλλά λαχταρούν για κάτι περισσότερο. Παραμένουν στενές φίλες και κυνηγούν τα όνειρά τους σε μια συντηρητική κοινωνία. Όταν η αγάπη ανθίσει μεταξύ τους, η Κένα και η Ζίκι θα αναγκαστούν να επιλέξουν ανάμεσα στην ευτυχία και την ασφάλεια.
Γεμάτο από το πολύχρωμο street style και τη μουσική της ζωντανής νεανικής κουλτούρας του Ναϊρόμπι, το Rafiki (που θα πει «φίλος» στα Σουαχίλι) είναι μια ιστορία αγάπης μεταξύ δύο νεαρών κοριτσιών, σε μια χώρα που εξακολουθεί να ποινικοποιεί την ομοφυλοφιλία. Η τρυφερή αυτή ρομαντική ιστορία διαδραματίζεται σε ένα μέρος όπου τέτοιες ιστορίες αγάπης, στην πραγματική ζωή αλλά και στην οθόνη, απαγορεύονται από το νόμο.
ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2023, ΣΤΙΣ 20:00
Στα άκρα - On the edge - Sur la planche (2011) από το ΜΑΡΟΚΟ
Σκηνοθεσία: Leila Kilani
Στην Ταγγέρη του Μαρόκου, η Μπάντια και η Ιμάνε, δύο νεαρές Μαροκινές κοπέλες περίπου είκοσι ετών, εργάζονται σε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας γαρίδων, μια δουλειά δύσκολη και εξευτελιστική, όπου η έντονη μυρωδιά της γαρίδας εισχωρεί στους πόρους του δέρματός τους. Μαζί με άλλες δυο φίλες τους που δουλεύουν στον χώρο της κλωστοϋφαντουργίας, τα βράδια αναζητούν διέξοδο από την καθημερινή εργασιακή τους ρουτίνα, διασχίζοντας όλη την πόλη και ξεφαντώνοντας με τρόπους ανορθόδοξους και ρυθμούς φρενήρεις.
Οι ταινίες προβάλλονται σε συνεργασία της Κινηματογραφικής Λέσχης Ρεθύμνου με το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδας.
Τα τελευταία χρόνια η κινηματογραφική παραγωγή στο Ιράν, γνωρίζει μια μεγάλη άνθηση, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά, καθώς ετησίως παράγονται περί τις 100-120 ταινίες όλων των ειδών. Στην κινηματογραφική αυτή έκρηξη συνετέλεσε και η μακραίωνη καλλιτεχνική παράδοση της χώρας στην ποίηση, τη λογοτεχνία, τη μουσική και τις εικαστικές τέχνες.
Αν και άγνωστος στη δύση μέχρι πρόσφατα, ο ιρανικός κινηματογράφος εξελίχθηκε σε μια ζωντανή και δημοφιλή καλλιτεχνική έκφραση, συγκροτώντας πλέον μια ισχυρή βιομηχανία. Πολλές από τις ταινίες του έχουν αποσπάσει σημαντικά βραβεία και μνείες σε διεθνή φεστιβάλ, προσελκύοντας τον θαυμασμό του παγκόσμιου κοινού.
Το Ισλαμικό Κίνημα Αντίστασης που αναπτύχθηκε στο Ιράν στα τέλη του ’70, ενάντια στον δυτικόφιλο Ιρανό μονάρχη, δημιούργησε μία ενδιαφέρουσα πολιτισμικά κατάσταση όταν ήρθε στην εξουσία, δίνοντας έμφαση σε έναν κινηματογράφο με στοιχεία του τοπικού πολιτισμού, όπου η βία και οι αρνητικές εκδοχές της ζωής, απουσίαζαν.
Το ιρανικό σινεμά, με τα χρόνια διαμόρφωσε κάποια χαρακτηριστικά, τα οποία σχετίζονταν με την ηλικία των θεατών στους οποίους κατ’ αρχάς απευθυνόταν, δηλαδή στα παιδιά (σ.σ. το Ιράν έχει τα μεγαλύτερα ποσοστά ανηλίκων στο συνολικό πληθυσμό): «εμμονή» στην αφήγηση απλών και κατανοητών ιστοριών, σκηνοθετική λιτότητα, ανθρωποκεντρισμός και έντονο το στοιχείο του συναισθήματος. Η θέση των παιδιών ως πρωταγωνιστών σ’ αυτές τις ταινίες, αλλά και η παρουσία πολλών ερασιτεχνών ηθοποιών, δημιούργησε ένα σινεμά από το οποίο απουσίαζε η αυτοπροβολή του ηθοποιού-σταρ και η επιτήδευση στην υποκριτική και τη σκηνοθεσία.
Αν και το κοινό σήμερα είναι περισσότερο εξοικειωμένο με διάσημους, διεθνούς εμβέλειας σκηνοθέτες όπως ο Αμπάς Κιαροστάμι και ο Ασγκάρ Φαραντί, υπάρχουν πολλοί ακόμα διακεκριμένοι Ιρανοί σκηνοθέτες που αξίζει κανείς να γνωρίσει τη δουλειά τους. Ανάμεσά τους οι Ρεζά Μιρκαριμί, Εμπραχίμ Χαταμικιά, Μασούντ Κιμιαεϊ, Μανί Χαγκιγκί, Μπαχράμ Ταβακολί, Πουραν Ντεραχσαντε και άλλοι.
Πηγή: www.iranflix.gr
