Οι καλύτερες ταινίες Σάτιρας όλων των εποχών, σύμφωνα με το CINEFIX
Η Σάτιρα είναι ένα λογοτεχνικό και κατ' επέκταση κινηματογραφικό είδος, που σκοπό του έχει να διακωμωδήσει με καυστικό τρόπο, πρόσωπα και καταστάσεις. Οι αναφορές της σάτιρας μπορεί να είναι σε ζητήματα κοινωνικοπολιτικού ενδιαφέροντος, σε ήθη και συνήθειες ή ακόμα σε πρόσωπα και χαρακτήρες. Μέσω της υπερβολής, της σύγκρισης ή ακόμα και της ειρωνείας, επιτυγχάνεται η ζητούμενη διακωμώδηση, η παρωδία, ο εμπαιγμός και η υποβίβαση ενός θέματος. Σε αντίθεση με την κωμωδία η οποία αποσκοπεί κυρίως στο να προκαλέσει στο κοινό το γέλιο και την προσωρινή ψυχαγωγία του, η σάτιρα αποσκοπεί στο να προβληματίσει το κοινό, καυτηριάζοντας ένα ζήτημα ή ένα πρόσωπο και να το αναδείξει, με σκοπό τη βελτίωσή του.
"Οι ταινίες σάτιρας τείνουν να διογκώνουν την πραγματική ζωή σαν ένα μπαλόνι μέχρι να σκάσει κάτω από την πίεση των δικών της αντιφάσεων, χρησιμοποιώντας ειρωνεία και υπερβολές για να αναδείξουν τα παράλογα του κόσμου. Οι κινηματογραφιστές έχουν μια μακρά παράδοση στο να χρησιμοποιούν ιδιαιτέρως αποτελεσματικά τη σάτιρα στις ταινίες οι οποίες μπορεί να είναι γελοίες, ενοχλητικές και πολλές φορές άβολες." αναφέρει η ομάδα του CINEFIX η οποία δημιούργησε ένα βίντεο που περιλαμβάνει μια λίστα με τις καλύτερες ταινίες σάτιρας όλων των εποχών. Μέσα σε 20 περίπου λεπτά, εμφανίζονται αποσπάσματα από μια σειρά των ταινιών αυτού του είδους, που έγραψαν ιστορία στον κινηματογραφικό χώρο. Γίνεται ειδική μνεία σε δέκα από αυτές, συνθέτοντας έτσι μια λίστα με τις δέκα καλύτερες ταινίες σάτιρας μέχρι σήμερα, πάντα σύμφωνα με την άποψη της ομάδας του CINEFIX.
Ακολουθεί η λίστα την οποία επιμελήθηκε για το CINEFIX ο Billy Jackson. Επιπλέον, φαίνεται και το θέμα που σατιρίζει η κάθε ταινία:
- La Dolce Vita (1960) του Federico Fellini [Κοινωνικές τάξεις]
- Robocop (1987) του Paul Verhoeven [Καπιταλισμός / Διαφήμιση]
- Dr. Strangelove: Or How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb (1964) του Stanley Kubrick [Πόλεμος]
- Z (1969) του Costa Gavras [Πολιτική]
- In The Loop (2009) του Armando Ianucci [Πολιτική]
- Bamboozled (2000) του Spike Lee [Φυλές και Ρατσισμός]
- Monty Python’s Life of Brian (1979) του Terry Jones [Θρησκεία]
- The Player (1992) του Robert Altman [Hollywood]
- Network (1976) του Sidney Lumet [Media / Τέχνες]
- The Lobster (2015) του Yorgos Lanthimos [Σχέσεις]
Πιο κάτω βρίσκονται πληροφορίες για καθεμιά από τις ταινίες αυτές (σύντομη περιγραφή, αφίσα και τρέιλερ).
Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή είναι απλά μια λίστα που εκφράζει τις προτιμήσεις μιας ομάδας ανθρώπων του κινηματογραφικού χώρου. Σε αντίστοιχες λίστες, ενδεχομένως να δούμε κάποιες άλλες ανάλογες ταινίες ως κορυφαίες.
Πηγές: CINEFIX youtube channel, IMDB, Wikipedia
_________________________________________________________________________________
Παρόμοια άρθρα:
- Η πολιτική σάτιρα στην οθόνη [Αθηνόραμα]
- Τα καλύτερα ντοκιμαντέρ όλων των εποχών, σύμφωνα με το CINEFIX
- Οι καλύτερες ταινίες Sci Fi όλων των εποχών, σύμφωνα με το CINEFIX
- Οι ταινίες που κέρδισαν Όσκαρ Καλύτερης Φωτογραφίας από το 1929 έως σήμερα
- Οι 100 καλύτερες ξενόγλωσσες ταινίες όλων των εποχών, σύμφωνα με το BBC
- Οι 100 καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα, σύμφωνα με το BBC
Ελληνικός τίτλος: Γλυκιά Ζωή
Σύνοψη της ταινίας: Ο Μαρτσέλο είναι δημοσιογράφος στη Ρώμη της δεκαετίας του 1950. Με τα ρεπορτάζ του καλύπτει τις κοινωνικές ειδήσεις: σταρ του κινηματογράφου, θαύματα και σκάνδαλα της αριστοκρατίας. Η ταινία καλύπτει επτά ημέρες της ζωής του Μαρτσέλο. Ο Μαρτσέλο, παρ' όλη την επαγγελματική και κοινωνική του επιτυχία ζητάει ένα βαθύτερο νόημα στην ζωή και νομίζει ότι το μυστικό της ζωής βρίσκεται στον πλούτο, ο οποίος κατά την γνώμη του απελευθερώνει τον άνθρωπο από τη συμβατότητα της ζωής. Όταν όμως χάνει τον καλύτερό του φίλο, καταλαβαίνει ότι αλλού είναι το νόημα της ζωής.
Πληροφορίες: Η 'Γλυκιά Ζωή' (ιταλ. La dolce vita) είναι ασπρόμαυρη κινηματογραφική ταινία του 1960 σε σενάριο και σκηνοθεσία του Φεντερίκο Φελίνι και με πρωταγωνιστές τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, την Ανούκ Αϊμέ, την Υβόν Φουρνό, την Ανίτα Έκμπεργκ και τον Αλαίν Κούνυ.
Η ταινία ξεκινάει με ένα τεράστιο μαρμάρινο άγαλμα του Χριστού, που το μεταφέρει ένα ελικόπτερο πάνω από τα ερείπια ενός αρχαίου ρωμαϊκού υδραγωγείου για να το πάει στον Πάπα στο Βατικανό. Ο δημοσιογράφος Μαρτσέλο και ο φωτορεπόρτερ του, ο Παπαράτσο, ακολουθούν σε ένα δεύτερο ελικόπτερο. Το άγαλμα του Χριστού, που μοιάζει σαν να ευλογεί όλη τη Ρώμη καθώς πετά από πάνω, αντικαθίσταται σύντομα από το βέβηλο τρόπο ζωής και την νεομοντερνιστική αρχιτεκτονική της «νέας» Ρώμης που χαρακτηρίζεται από το οικονομικό θαύμα στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Η παράδοση του αγάλματος είναι η πρώτη πολλών επαναλαμβανόμενων σκηνών. Η καθολική εκκλησία θεώρησε τη σκηνή αυτή παρωδία της δευτέρας παρουσίας και γι' αυτό στην Ισπανία απαγορεύτηκε το έργο μέχρι το 1975.
Ο χαρακτήρας του φωτορεπόρτερ Παπαράτσο, εμπνευσμένος από τον φωτορεπόρτερ Τάτσιο Σεκιαρόλι, είναι η προέλευση της λέξης παπαράτσι, η οποία σε πολλές γλώσσες αναφέρεται στον αδιάκριτο φωτογράφο.
Η ταινία στο IMDB
Ελληνικός τίτλος: Ρόμποκοπ: Ο μπάτσος ρομπότ
Σύνοψη της ταινίας: Σε ένα δυστοπικό μέλλον, η ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα μαστίζει τη μητρόπολη του Ντιτρόιτ. Ο αστυνομικός Άλεξ Μέρφι παίρνει μετάθεση σε ένα από τα πιο σκληρά αστυνομικά τμήματα της πόλης, όπου μαζί με τη νέα του συνάδελφο Αν Λιούις ξεκινάει για την περιπολία. Κατά τη διάρκεια της καταδίωξης της συμμορίας του Κλάρενς Μπόντικερ, απομονώνεται και βασανίζεται από τους κακοποιούς, οι οποίοι τον αφήνουν ετοιμοθάνατο. Οι γιατροί αδυνατούν να τον κρατήσουν στη ζωή, αλλά τα μέρη του σώματός του χρησιμοποιούνται για την κατασκευή του Ρόμποκοπ, ενός σάιμποργκ αστυνομικού. Ο Ρόμποκοπ αναλαμβάνει υπηρεσία στο ίδιο αστυνομικό τμήμα και αρχίζει να καταπολεμά το έγκλημα ακολουθώντας τους δικούς του βασικούς κανόνες με τους οποίους έχει προγραμματιστεί – κανόνες που δεν αποκλείουν τη χρήση βίας. Το ξεκαθάρισμα αρχίζει ενώ σιγά σιγά παλιές μνήμες του Μέρφι έρχονται στην επιφάνεια, οδηγώντας τον Ρόμποκοπ να αναζητήσει τους δολοφόνους του.
Η ταινία στο IMDB
Ελληνικός τίτλος: S.O.S Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα ή Πώς έμαθα να πάψω να ανησυχώ και να αγαπώ τη βόμβα
Σύνοψη της ταινίας: Η ιστορία αναφέρεται σε έναν ανεξάρτητο στρατηγό της Πολεμικής Αεροπορίας των Ηνωμένων Πολιτειών που διατάζει την πρώτη πυρηνική επίθεση κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Ακολουθεί ξεχωριστά τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, τους συμβούλους του, το Μικτό Επιτελείο και έναν αξιωματικό της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας (RAF) καθώς προσπαθούν να αποτρέψουν το πλήρωμα ενός αεροσκάφους B-52 (που ακολουθούσαν εντολές του στρατηγού) από τον βομβαρδισμό των Σοβιετικών και την έναρξη ενός πυρηνικού πολέμου.
Πληροφορίες: Το 'S.O.S Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα ή Πώς έμαθα να πάψω να ανησυχώ και να αγαπώ τη βόμβα' (πρωτότυπος τίτλος: Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb), περισσότερο γνωστή ως Dr. Strangelove, είναι ταινία πολιτικής σάτιρας και μαύρη κωμωδία του 1964, σε σκηνοθεσία και παραγωγή Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Το σενάριο γράφτηκε από τον ίδιο τον σκηνοθέτη, σε συνεργασία με τους Τέρι Σάουδερν και Πίτερ Τζορτζ, το οποίο είναι αόριστα βασισμένο σε μυθιστόρημα του τελευταίου, ονόματι "Κόκκινος Συναγερμός" (Red Alert). H ταινία σατιρίζει τους φόβους του Ψυχρού Πολέμου για μια πυρηνική σύγκρουση μεταξύ της ΕΣΣΔ και των ΗΠΑ. Πρωταγωνιστούν οι Πίτερ Σέλλερς, Τζορτζ Σι Σκοτ, Στέρλινγκ Χέιντεν, Σλιμ Πίκενς, Κίναν Γουίν, Τζέιμς Ερλ Τζόουνς, Τρέισι Ριντ. Η παραγωγή έγινε στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Η ταινία θεωρείται μια από τις καλύτερες κωμωδίες που έγιναν ποτέ, καθώς και μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Το 1998, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την κατέταξε στην 26η θέση στη λίστα με τις καλύτερες αμερικανικές ταινίες (στην έκδοση του 2007, η ταινία κατετάγη 39η) και το 2000 κατατάχθηκε ως στο νούμερο τρία στον κατάλογο με τις πιο αστείες αμερικανικές ταινίες. Το 1989, η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών την συμπεριέλαβε ως μία από τις πρώτες 25 ταινίες που επιλέχθηκαν για να ενταχθούν στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου ως «πολιτιστική, ιστορική ή αισθητική σημαντική».
Η ταινία στο IMDB
Ελληνικός τίτλος: Z
Σύνοψη της ταινίας: Η ταινία δεν αναφέρει ότι αφορά την Ελλάδα, αλλά αυτό διαφαίνεται από διάφορα ελληνικά στοιχεία. Αρχίζει με έναν εμπαθή Στρατηγό της Χωροφυλακής που εκπροσωπεί τη δεξιά κυβέρνηση να βγάζει λογύδριο για την απόφαση των αρχών να πατάξουν τους κομμουνιστές, και μετά δείχνει έναν ειρηνιστή επιστήμονα και βουλευτή (Ιβ Μοντάν) να προετοιμάζει μια εκδήλωση της αντιπολίτευσης, στην οποία ο ίδιος θα μιλούσε για πυρηνικό αφοπλισμό. Η οργάνωση της εκδήλωσης αυτής σκοντάφτει σε μια σειρά από εμπόδια. Τελικά διοργανώνεται και ο ειρηνιστής βουλευτής κάνει την ομιλία του, αλλά λίγες ώρες αργότερα υποκύπτει στα χτυπήματα που δέχεται από παρακρατικούς έξω από τον χώρο της εκδήλωσης.
Στην ταινία η επίθεση γίνεται μπροστά στα μάτια της αστυνομίας, που δεν επεμβαίνει για να συλλάβει τους δράστες, και αυτοί απομακρύνονται με το αυτοκίνητό τους, αφού ο ένας από αυτούς χτύπησε τον βουλευτή στο κεφάλι με ένα λοστό. Οι αρχές πιέζουν τους μάρτυρες να καταθέσουν ότι επρόκειτο για τροχαίο και ότι ο οδηγός του οχήματος ήταν μεθυσμένος. Διενεργείται όμως ιατροδικαστική αυτοψία και πιστοποιείται ότι ο θάνατος δεν προκλήθηκε από τροχαίο. Ο ανακριτής που εξετάζει την υπόθεση (Ζαν-Λουί Τρεντινιάν) με τη βοήθεια ενός φωτορεπόρτερ (Ζακ Περέν) αποκαλύπτουν ότι ο φόνος διαπράχθηκε από δύο άνδρες και βρίσκουν στοιχεία που ενοχοποιούν και τέσσερα στελέχη της χωροφυλακής. Εντούτοις η κυβέρνηση προσπαθεί να συγκαλύψει την υπόθεση, παίρνει το φάκελο από τον ανακριτή, που έδειχνε αποφασισμένος να χαρακτηρίσει τον θάνατο του βουλευτή δολοφονία, και οι αυτόπτες μάρτυρες εξαφανίζονται ή σκοτώνονται κάτω από αδιευκρίνιστες και ύποπτες συνθήκες. Οι υπαίτιοι καταδικάζονται σε σχετικά ελαφρές για το έγκλημά τους ποινές. Οι αξιωματικοί της χωροφυλακής δέχονται κυρίως διοικητικές ποινές, οι στενοί συνεργάτες του Γρηγόρη Λαμπράκη απελαύνονται ή πεθαίνουν και ο φωτορεπόρτερ φυλακίζεται με την κατηγορία ότι έδωσε στη δημοσιότητα απόρρητα στοιχεία.
Πληροφορίες: 'Ζ' (ή και 'Ζει') είναι ο τίτλος ταινίας του Κώστα Γαβρά, παραγωγής 1969, με θέμα τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, και την αναζήτηση των ενόχων από τον ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη, μετέπειτα Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Το σενάριο, διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος που έγραψε το 1966 ο Βασίλης Βασιλικός, υπέγραψε ο Ισπανός συγγραφέας Χόρχε Σεμπρούν, ο οποίος αργότερα έγινε υπουργός Πολιτισμού της Ισπανίας. Πρόθεση των δημιουργών ήταν το «Ζ» του τίτλου να προφέρεται «Ζει» και όχι «ζήτα», καθώς ήθελαν να εκφράζει ηχητικά το ρήμα που ακουγόταν στις διαδηλώσεις που έγιναν όταν σκοτώθηκε ο βουλευτής - «Λαμπράκη ζεις, εσύ μας οδηγείς» και «Ζει, Ζει, Ζει».
Ο αδελφός του Κώστα Γαβρά είχε υπηρετήσει στον στρατό μαζί με τον συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό και ήταν φίλοι. Όταν διάβασε το Ζ του Βασιλικού για την υπόθεση Λαμπράκη, το πρότεινε αμέσως στον αδελφό του. Εκείνος το είδε θετικά, αλλά δεν βιάστηκε να το υλοποιήσει. Εντούτοις όταν έγινε το πραξικόπημα των συνταγματαρχών τον Απρίλη του 1967, ο Γαβράς αποφάσισε αμέσως να κάνει την ταινία. Η ταινία είναι γαλλόφωνη, ενώ τα γυρίσματα έγιναν στην Αλγερία (η τότε σοσιαλιστική αλγερινή κυβέρνηση του FLN βοήθησε πρόθυμα με τα γυρίσματα) και πρωταγωνιστούν κυρίως Γάλλοι ηθοποιοί, με ορισμένες εξαιρέσεις (όπως η Ελληνίδα Ειρήνη Παππά).
Η ταινία είχε κάποιες μικροδιαφορές στην πλοκή τόσο σε σύγκριση με το βιβλίο όσο και με την πραγματικότητα, αλλά ορισμένες σκηνές είναι αυτούσια μεταφορά των γεγονότων, με κυριότερο παράδειγμα την εναρκτήρια σκηνή της ταινίας με τις ομιλίες του Υφυπουργού Γεωργίας και του Στρατηγού της Χωροφυλακής: η σκηνή αυτή αποτελεί σχεδόν αυτολεξεί μεταφορά της ομιλίας του Υφυπουργού Γεωργίας, Παναγιώτη Σταυρόπουλου, και του Γενικού Επιθεωρητή Χωροφυλακής Βορείου Ελλάδος, Κωνσταντίνου Μήτσου, που έγινε το μεσημέρι της 22ας Μαΐου 1963 στο τότε Υπουργείο Βορείου Ελλάδος (Διοικητήριο Θεσσαλονίκης), λίγες ώρες πριν από την δολοφονία Λαμπράκη.
Προτού αρχίσουν να πέφτουν οι τίτλοι του τέλους, ο Γαβράς δείχνει μια λίστα από όσα απαγορεύει η χούντα που επιβλήθηκε στην Ελλάδα λίγα χρόνια μετά το θάνατο του Λαμπράκη. Ανάμεσα σε αυτά είναι τα ειρηνευτικά κινήματα, οι απεργίες, η συγκρότηση εργατικών σωματείων, τα μακριά μαλλιά στους άνδρες, η μουσική των Beatles, ο Λέων Τολστόι, ο Ιονέσκο, ο Ζαν Πολ Σαρτρ, η ελευθεροτυπία, αλλά και το γράμμα «Ζήτα» που θυμίζει τον Λαμπράκη.
Η ταινία στο IMDB
Ελληνικός τίτλος: Πόλεμος εκτός προγράμματος
Σύνοψη της ταινίας: Μια πολιτική σάτιρα που προσπαθεί να ρίξει φως στο τι συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες, στα αρχηγεία της Ουάσινγκτον και του Λονδίνου, και πως παίρνονται οι αποφάσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε ένα πόλεμο στη Μέση Ανατολή.
Η ταινία στο IMDB
Ελληνικός τίτλος: Ο απατηλός κόσμος της δόξας
Σύνοψη της ταινίας: Η ταινία εξερευνά τις οδυνηρές θυσίες της φήμης και των προκαταλήψεων, καθώς ένας τηλεοπτικός συγγραφέας επαναστατεί και δημιουργεί ένα σόου με μαύρους ηθοποιούς που γίνεται παγκόσμια επιτυχία.
Η ταινία στο IMDB
Ελληνικός τίτλος: Ένας Προφήτης... Μα τι Προφήτης!
Σύνοψη της ταινίας: Ο Μπράιαν Κοέν γεννιέται σε έναν στάβλο ακριβώς δίπλα από αυτόν, στον οποίον γεννήθηκε ο Ιησούς, πράγμα το οποίο μπερδεύει τους Τρεις Μάγους με τα δώρα, οι οποίοι έρχονται να τιμήσουν τον «μελλοντικό Βασιλιά των Ιουδαίων». Ο Μπράιαν προσπαθεί σε όλη του τη ζωή να αποδείξει σε Ρωμαίους και Ιουδαίους πως δεν είναι αυτός ο περιβόητος Μεσσίας.
Πληροφορίες: Η ταινία 'Ένας Προφήτης... Μα τι Προφήτης!' (Monty Python's Life of Brian), είναι βρετανική σατιρική ταινία του 1979 σε σκηνοθεσία Τέρι Τζόουνς και σενάριο των Monty Python (Γκράχαμ Τσάπμαν, Τζον Κλιζ, Τέρι Γκίλιαμ, Έρικ Άιντλ, Τέρι Τζόουνς και Μάικλ Πάλιν). Η ταινία ακολουθεί τον Μπράιαν Κοέν, έναν νεαρό Εβραίο, που γεννιέται την ίδια μέρα και στην ίδια γειτονιά με τον Ιησού Χριστό και αργότερα τον περνάνε για τον Μεσσία.
Καταδικασμένο απ’ την εκκλησία, απορριπτέο ως βλάσφημο από τους θεολόγους και απαγορευμένο ανά τη Βρετανία –και όχι μόνο- , το «ρυπαρό φιλμάκι» για τον Υιό του Θεού δια χειρός Monty Python είναι μια από τις πιο αμφιλεγόμενες ταινίες όλων των εποχών. Αλλά το «Ένας προφήτης μα τι προφήτης», που παρεμπιπτόντως παρέμεινε απαγορευμένο στο Swansea έως το 1997, είναι μια από τις πιο αστείες και δημοφιλής ταινίες όλων των εποχών.
Η ταινία λίγο έλειψε να μη γυριστεί. Όταν ο Λόρδος Delfont, επικεφαλής τότε της EMI, επιτέλους, διάβασε το σενάριο, το θεώρησε τόσο βλάσφημο, που έβαλε τα τσιράκια του να ακυρώσουν τη συμφωνία. Η ομάδα των Python, που ήταν στην Τυνησία προετοιμάζοντας τα γυρίσματα, στράφηκε στο «σκαθάρι» George Harrison, στενό φίλο του Eric Idle, για βοήθεια.
Η ταινία κάνει πρεμιέρα πρώτα στις ΗΠΑ, όπου οι διαμάχες και οι διαμαρτυρίες το μόνο που καταφέρνουν είναι να αυξήσουν τη ζήτηση. Κάποιες πολιτείες την απαγορεύουν, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά. Παρόμοιες διαμαρτυρίες στη Βρετανία αποτυγχάνουν να πείσουν την Επιτροπή Κινηματογράφου κι έτσι η ταινία βγαίνει χωρίς κομμένες σκηνές και με το χαρακτηρισμό 14 και άνω. Ήταν οι ίδιοι ο Pythons που αποφάσισαν να κόψουν τον Χιτλερίζον χαρακτήρα, που διαφωνούσε με τον Brian για την καθαρότητα της φυλής ανάμεσα στους Εβραίους, ο οποίος έφερε ένα κράνος, σχεδιασμένο από τον Gilliam, με ένα άστρο του Δαυίδ σχεδόν μετασχηματισμένο σε αγκυλωτό σταυρό. Καλή κίνηση παιδιά!
Η ταινία στο IMDB
Ελληνικός τίτλος: Ο Παίκτης
Σύνοψη της ταινίας: Στο Χόλυγουντ της χλιδής, των γρήγορων αποφάσεων και των ωραίων γυναικών, ο υπεύθυνος ενός μεγάλου στούντιο για την επιλογή σεναρίων Γκρίφιν Μιλ (Τιμ Ρόμπινς) αρχίζει να λαμβάνει κάρτες με μηνύματα μίσους, από έναν άγνωστο αποτυχημένο συγγραφέα, που δεν επιλέχτηκε το σενάριο του. Ο Γκρίφιν, τρομοκρατημένος μέσα στην έντονη ζωή που κάνει, ψάχνει τα αρχεία του, βρίσκει ή, έτσι νομίζει, τον εκβιαστή, τον συναντά και τον σκοτώνει. Η αστυνομία, λόγω των συγκυριών, βάζει τον Γκρίφιν στο στόχαστρο από την πρώτη μέρα, αλλά επειδή δεν υπάρχουν αποφασιστικοί αυτόπτες μάρτυρες, αυτός ξεγλιστρά και συνεχίζει την καθημερινότητα του. Ο πραγματικός, όμως, δολοφόνος, περιμένει την ώρα του για να "xτυπήσει" τον Γκρίφιν με μία "προσφορά" που δεν θα μπορέσει να αρνηθεί.
Πληροφορίες: Στη σάτιρα του Ρόμπερτ Όλτμαν για τους μηχανισμούς του Χόλυγουντ συμμετέχει ένα καστ που θα στοίχιζε, με μέτριους υπολογισμούς, 100 εκατομμύρια δολάρια, ωστόσο όλοι δέχτηκαν να εμφανιστούν δωρεάν. Μπρους Γουίλις, Τζούλια Ρόμπερτς, Τζακ Λέμον, Σούζαν Σάραντον, Νικ Νόλτε, Σερ, Αντζέλικα Χιούστον και αναρίθμητοι άλλοι. Η ταινία ήταν υποψήφια για 3 Όσκαρ.
Η ταινία στο IMDB
Ελληνικός τίτλος: Το Δίκτυο
Σύνοψη της ταινίας: Ο Χάουαρντ Μπίαλ (Πίτερ Φιντς), εκφωνητής του δελτίου ειδήσεων για το αμερικανικό κανάλι UBS, πληροφορείται για την απόλυσή του από το φίλο του Μαξ Σουμάχερ (Γουίλιαμ Χόλντεν). Η ακροαματικότητα του δελτίου του έχει αρχίσει από καιρό να φθίνει και ο νέος πρόεδρος του καναλιού Φρανκ Χάκετ (Ρόμπερτ Ντιβάλ) πιστεύει ότι πρέπει να αντικατασταθεί από κάποιον νεότερο. Έτσι ο Μπίαλ έχει στη διάθεση του δυο εβδομάδες για να αφήσει το κανάλι. Τα δεδομένα όμως αλλάζουν όταν ο Μπίαλ πληροφορώντας το κοινό για την απόλυσή του, αποκαλύπτει ότι πρόκειται να αυτοκτονήσει στον αέρα αφότου εκφωνήσει το τελευταίο του δελτίο για το UBS. Μετά απ'αυτό η απόλυσή του είναι άμεση και μόνο μετά από την παράκληση του Σουμάχερ επιστρέφει για μια ακόμη φορά για να αποχαιρετήσει το κοινό του. Ο Μπίαλ ξεσπάει μπροστά στις κάμερες κι ακροαματικότητα του δελτίου αρχίσει να παίρνει την ανιούσα. Σύντομα η υπεύθυνη του ψυχαγωγικού τμήματος του καναλιού, η φιλόδοξη Νταϊάνα Κρίστενσεν (Φέι Ντάναγουεϊ) αποφασίζει να εκμεταλλευτεί τα ξεσπάσματα του Μπίαλ στο γυαλί (ο οποίος έχει πλέον δικό του πρόγραμμα το "Howard Beale Show", όπου αυτοαποκαλείται Τρελός Προφήτης) προτείνοντας τη συγχώνευση του ψυχαγωγικού τμήματος με το ειδησιογραφικό, μια μανούβρα που πρόκειται να αποφέρει τραγικές συνέπειες στο βωμό της ακροαματικότητας.
Πληροφορίες: Η ταινία 'Το Δίκτυο' είναι δράμα παραγωγής 1976, σε σκηνοθεσία Σίντνεϊ Λουμέτ και σενάριο Πάντι Τσαγιέφσκι. Θέμα της ταινίας είναι η επιρροή των μέσων μαζικής ενημέρωσης στη ζωή των ανθρώπων και τις αξίες και τα ιδανικά που θυσιάζονται στο βωμό της ακροαματικότητας. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ο Γουίλιαμ Χόλντεν, η Φέι Ντάναγουεϊ, ο Πίτερ Φιντς, ο Ρόμπερτ Ντυβάλ και η Μπίατρις Στρέιτ.
Η ταινία προτάθηκε για 10 βραβεία Όσκαρ και κέρδισε τέσσερα: Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου για τον Πίτερ Φιντς, Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για τη Φέι Ντάναγουεϊ, Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου για τη Μπίατρις Στρέιτ και Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου για τον Πάντι Τσαγιέφσκι. Το σενάριο του Τσαγιέφσκι έλαβε την 6η θέση στη λίστα με τα καλύτερα κινηματογραφικά σενάρια όλων των εποχών έπειτα από ψηφοφορία του συλλόγου σεναριογράφων Αμερικής, ενώ το 2000 η ταινία επελέγη από τη Βιβλιοθήκη του Αμερικάνικου Κογκρέσου ως τμήμα του Εθνικού Μητρώου Κινηματογράφου ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική.
Η ταινία στο IMDB
Ελληνικός τίτλος: Ο Αστακός
Σύνοψη της ταινίας: Μετά τον χωρισμό του, ο Ντέιβιντ μεταφέρεται σε ένα ξενοδοχείο, του οποίου οι φιλοξενούμενοι είναι υποχρεωμένοι μέσα σε 45 μέρες να βρουν ερωτικό σύντροφο. Αν δεν τα καταφέρουν, μετατρέπονται σε ένα ζώο της επιλογής τους. Ο Ντέιβιντ επιλέγει -αν δεν τα καταφέρει- να γίνει αστακός. Ωστόσο, δεν αντέχει τη διαμονή στο ξενοδοχείο αυτό και αποδρά. Πηγαίνει στο δάσος και γίνεται μέλος των Μοναχικών, στους οποίους απαγορεύεται να έχουν ερωτικούς συντρόφους. Εκείνος όμως ερωτεύεται μια γυναίκα και οι δυο τους προσπαθούν να μη γίνουν αντιληπτοί από τους υπόλοιπους.
Πληροφορίες: 'Ο Αστακός' (διεθνής τίτλος: The Lobster) είναι κωμική-δραματική ταινία του 2015, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λάνθιμου και σε σενάριο του ίδιου και του Ευθύμη Φιλίππου. Πρωταγωνιστεί ο Κόλιν Φάρελ. Η ταινία είναι ελληνικής, ιρλανδικής, ολλανδικής, γαλλικής και βρετανικής παραγωγής. Κέρδισε το Βραβείο Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών του 2015. Ήταν υποψήφια για το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου στα 89α βραβεία της Ακαδημίας.
Η ταινία στο IMDB
